قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
این چیزى که راجع به نقش هنر گفتید، کاملاً درست است. هنر، زبان رسایى براى همه ى موضوعات و بخصوص موضوعات پیچیده یى مثل انقلاب است. خوب است که من الان در ادامه ى آن پاسخى که به سؤال این دختر عزیزمان در ابتداى جلسه دادم، عرض بکنم که هرچه امثال من درباره ى انقلاب بگوییم، نخواهیم توانست آن حقیقت عظیم را تشریح کنیم؛ مگر این که زبان هنر وارد میدان بشود. زبانِ هنر است که مى تواند حوادث عظیم را تبیین و تشریح کند و ذهنها را روشن نماید. بنابراین، همان طور که اشاره کردید، کاملاً درست است؛ هنر چنین نقشى را دارد. البته قبل از پیروزى انقلاب، در دوران مبارزات پانزده ساله، متأسفانه «هنر» وارد این میدان نبود، مگر خیلى بندرت. گاهى شعرهاى خوبى گفته مى شد که در روشنگرى ذهنها اثر داشت. این اواخر – شاید سالهاى دهه ى پنجاه – بعضى از نمایشنامه ها و هنرهاى نمایشى هم تقریباً وارد میدان شدند، اما خیلى کم و بندرت. مثلاً در تهران نمایشنامه ى «ابوذر» را روى صحنه آوردند؛ در مشهد نمایشنامه ى «باران» را جوانان خوبى بودند که روى صحنه آوردند – که الان هم در زمینه هاى هنر فعالند – اما خیلى کم بود. غرض، هنر نقش زیادى در آن زمان نداشت.
متأسفانه در رژیم گذشته – که آن پانزده سال دوران مبارزات هم در همان سالهاست – هنر در قبضه ى صاحبان قدرت بود و حقیقتاً به انحطاطى دچار شده بود و در میدان نبود؛ لیکن از لحظه ى پیروزى انقلاب، هنر به میدان آمد؛ از دو جا هم آمد؛ عمدتاً از طریق استعدادهاى هنرى نوظهور – یعنى جوانان – بود. شما الان ببینید در میان این هنرمندان معروفى که ما داریم، خیلیشان جوانان بعد از انقلابند. اینها کسانى هستند که یا در جبهه هاى جنگ، یا در صحنه هاى انقلاب، با یک ایمانى، یک خودباورى پیدا کردند و به سمتى کشیده شدند؛ مثلاً دوربینى دستشان گرفتند و براى عکسبردارى به جبهه ها رفتند. این کارها اینها را به سمت هنر کشاند؛ و همین طور بقیه ى هنرها. غالباً جوانان بودند که از اول انقلاب شروع کردند؛ بعضى هم از هنرمندان دوره ى قبل از انقلاب بودند که اینها به انقلاب پاسخ دادند؛ خیلى هم متأسفانه پاسخى ندادند، رفتند کنارى نشستند و هنرشان را در خدمت انقلاب قرار ندادند. در مجموع، از اول انقلاب تا امروز که بیست سال مى گذرد، هنر نقش زیادى داشته و در عرصه هاى مختلف، انواع هنرها – نه فقط هنرهاى نمایشى، یا هنر شعر، بلکه انواع هنرها – وارد میدان شدند و کارهاى برجسته و بزرگى انجام دادند و هنرمندان جوان پرورش پیدا کردند.
اما این که شما مى پرسید من نظرم نسبت به وضع کنونى هنر چیست، باید بگویم که اگر امروز را با قبل از انقلاب مقایسه کنید، ما خیلى وضعمان خوب است؛ برجستگى هم داریم. اما اگر با آنچه که باید باشیم، مقایسه کنیم، نه، عقبیم؛ من صریحاً اعتقاد دارم که عقبیم. ما هنوز در زمینه ى قصه نویسى، در زمینه ى شعر، در زمینه ى هنرهاى نمایشى – یعنى سینما و تئاتر – کاستیهاى زیادى داریم؛ کارهاى نشده ى فراوانى داریم و انسان ناشیگریهاى متعددى را مشاهده مى کند. من امیدوارم کسانى که در رشته هاى هنرى فعالند، همان خودباورى را که ما در عرصه هاى دیگر انقلاب در جاهایى مشاهده کردیم و دنیا را به خودش متوجه کرد – در زمینه ى صنعت، در زمینه ى صنایع نظامى، در زمینه هاى علمى، واقعاً ما کارهایى کرده ایم که دنیا متوجه آنها شده است – در زمینه ى هنر هم بلکه بتوانیم ان شاءالله کارهایى بکنیم که شاخصه ى ملت بزرگ ایران و انقلاب بزرگمان باشد؛ این امید را من دارم.
متأسفانه در رژیم گذشته – که آن پانزده سال دوران مبارزات هم در همان سالهاست – هنر در قبضه ى صاحبان قدرت بود و حقیقتاً به انحطاطى دچار شده بود و در میدان نبود؛ لیکن از لحظه ى پیروزى انقلاب، هنر به میدان آمد؛ از دو جا هم آمد؛ عمدتاً از طریق استعدادهاى هنرى نوظهور – یعنى جوانان – بود. شما الان ببینید در میان این هنرمندان معروفى که ما داریم، خیلیشان جوانان بعد از انقلابند. اینها کسانى هستند که یا در جبهه هاى جنگ، یا در صحنه هاى انقلاب، با یک ایمانى، یک خودباورى پیدا کردند و به سمتى کشیده شدند؛ مثلاً دوربینى دستشان گرفتند و براى عکسبردارى به جبهه ها رفتند. این کارها اینها را به سمت هنر کشاند؛ و همین طور بقیه ى هنرها. غالباً جوانان بودند که از اول انقلاب شروع کردند؛ بعضى هم از هنرمندان دوره ى قبل از انقلاب بودند که اینها به انقلاب پاسخ دادند؛ خیلى هم متأسفانه پاسخى ندادند، رفتند کنارى نشستند و هنرشان را در خدمت انقلاب قرار ندادند. در مجموع، از اول انقلاب تا امروز که بیست سال مى گذرد، هنر نقش زیادى داشته و در عرصه هاى مختلف، انواع هنرها – نه فقط هنرهاى نمایشى، یا هنر شعر، بلکه انواع هنرها – وارد میدان شدند و کارهاى برجسته و بزرگى انجام دادند و هنرمندان جوان پرورش پیدا کردند.
اما این که شما مى پرسید من نظرم نسبت به وضع کنونى هنر چیست، باید بگویم که اگر امروز را با قبل از انقلاب مقایسه کنید، ما خیلى وضعمان خوب است؛ برجستگى هم داریم. اما اگر با آنچه که باید باشیم، مقایسه کنیم، نه، عقبیم؛ من صریحاً اعتقاد دارم که عقبیم. ما هنوز در زمینه ى قصه نویسى، در زمینه ى شعر، در زمینه ى هنرهاى نمایشى – یعنى سینما و تئاتر – کاستیهاى زیادى داریم؛ کارهاى نشده ى فراوانى داریم و انسان ناشیگریهاى متعددى را مشاهده مى کند. من امیدوارم کسانى که در رشته هاى هنرى فعالند، همان خودباورى را که ما در عرصه هاى دیگر انقلاب در جاهایى مشاهده کردیم و دنیا را به خودش متوجه کرد – در زمینه ى صنعت، در زمینه ى صنایع نظامى، در زمینه هاى علمى، واقعاً ما کارهایى کرده ایم که دنیا متوجه آنها شده است – در زمینه ى هنر هم بلکه بتوانیم ان شاءالله کارهایى بکنیم که شاخصه ى ملت بزرگ ایران و انقلاب بزرگمان باشد؛ این امید را من دارم.