واژة «قاهر» و «قهّار» به چه معناست؟

واژة «قاهِر» و «قَهّار» از ماده «قهر» به گفته «مقائیس اللغه» در اصل به معنی غلبه و برتری است، و لذا به سنگهای محکم «قَهْقَرْ» گفته می شود، و به گفته «مفردات» قهر به معنی «پیروزی» توأم با «ذلیل ساختن طرف مقابل» است، و لذا در هر یک از این دو معنی به کار می رود، و به گفته «خلیل بن احمد» در کتاب «العین» قهر به معنی غلبه و گرفتن کسی یا چیزی از طرف بالا است، همین معنی در «لسان العرب» و «تاج العروس» آمده است.واژه «قاهر» و «قهار» هنگامی که در مورد خداوند به کار می رود به معنی غلبه بر تمام جباران و تسلط کامل بر تمام مخلوقات جهان و ناتوانی همه آنها در برابر اراده و فرمان او است، به گونه ای که هیچ موجودی نمی تواند مانعی در برابر خواست و مشیت او ایجاد کند، منتهی «قهار» از آنجا که صیغه مبالغه است همین معنی را با تأکید و اهمیت بیشتر بیان می کند.پیامی که این دو وصف الهی برای بندگان مومن دربردارد این است که هرگز از قدرت خود مغرور نشوند، بنیاد ستم ننهند، و خود را مسلط و پیروز ندانند که غرور سرچشمه بسیاری از بدبختیها و شکستها در طول تاریخ بوده است، بلکه باید خود را مقهور اراده خداوند بشمرند و بدانند توانائی آنها در برابر اراده خداوند کمترین تأثیری ندارد، و بی شک توجه به قاهریت و قهاریت خداوند می تواند انسان را از تندرویها به هنگام پیروزی بازدار. پیام قرآن ج 4، حضرت آیت الله مکارم شیرازی و سایر همکاران