وهابيان چه اشکالاتي به شيعيان مي گيرند؟

از حيث زماني، شيعه مدت 12 قرن قبل از وهابيت بوجود آمد که همان پيروان علي ابن ابي طالب × بوده و طبق فرمايش قرآن و سفارشات خود پيامبر در طول اين مدت سعي داشته که هميشه در احترام و پاسداشت اين خاندان، نهايت اهتمام را به کار بگيرد.
در قرن دوازده، فرقه اي تند و افراطي بوجود آمد که بنام وهابيت معروف است؛ آنها اشکالاتي بر تمام مسلمانان مي گيرند. اين اشکالات که بر شيعه و ساير فرقه هاي مسلمان از طرف وهابيت وارد مي شود، به طور غالب بر محور شرک و توحيد مي باشد که به صورت مختصر به آنها اشاره مي شود.
1. به اعتقاد وهابيون کساني که به پيامبران و اوليا و صالحين توسل مي کنند از اعتقاد به توحيد خارج شده و مشرک مي شوند[1] و لذا توسل به افراد ذکر شده را رد مي کنند و آن را بدعت در اسلام مي دانند.
در نقد اين ديدگاه بايد گفت که احاديث و روايات زيادي وارد شده که افراد صالح و پيامبران و معصومين ^ وسيله هستند و واسطه بين خالق و مخلوق مي باشند. و از همين مقوله است که «مالک بن انس» به منصور دوانيقي در حرم پيامبر چنين گفت: «پيامبر وسيله تو و وسيله پدرت آدم است»[2] که اشاره به دستورد خداوند به آدم جهت توسل به انوار مقدسه پنج تن مي باشد. و باز در روايتي آمده که مرد نابينائي محضر پيامبر | آمده و از پيامبر خواست که آن حضرت از خداوند براي او عافيت بخواهد و حضرت پذيرفتند. اين روايت و روايات مختلف، باتفاق شيعه و سني صحيح است و معناي آن همان توسل است.[3] 2. به اعتقاد وهابيون ساختن مسجد و برگزاري نماز و دعا در کنار قبور اوليا و ائمه و پيامبر و صالحين جايز نيست.[4] در پاسخ بايد کفت که اين فرقه هيچ دليل شرعي و عقلي بر آن ندارند، زيرا در قرآن درباره جواز ساختن مسجد و بنا بر روي قبور به صورت صريح آيه اي وجود دارد: «در محل خوابگاه اصحاب کهف ما مسجد اتخاذ کرديم».[5] در آيه ديگر در رابطه با خواندن نماز در کنار قبور مي فرمايد: «از مقام ابراهيم براي خود نمازگاهي اتخاذ کنيد».[6] به اعتقاد شيعه که سيره مستمر مسلمين هم بوده و بعد از رحلت پيامبر و دفن آن حضرت در روضه شريفه که داراي بنا بود و بعد از آن هم همواره تعمير و تکريم مي شد همواره محل برگزاري نماز مسلمانان بود، هدف از مصلي و مسجد قرار دادن کنار قبور اوليا و ائمه و انبياء پرستش خود اهل قبور نمي باشد بلکه خدا را در اين اماکن مقدس مورد پرستش و عبادت قرار مي دهند.
3. از مسائلي که وهابيون درباره آن حساسيت خاصي دارند و به شيعه در اين مورد هم اشکال مي گيرند تعمير قبور و ساختن بنا بر روي قبور اولياء و پيامبران و معصومين ^ است.[7] همانطور که ذکر شده طي قرون گذشته سيره مسلمين بر اين بوده که قبور انبيا و اوليا را همواره آباد نگه مي داشتند که قبر رسول الله | هم مستثني از اين امر نبود و از اين گذشته اين عمل مصداق دوستي و احترام به آن بزرگواران است که خداوند به پيامبرش مي فرمايد: «بگو من به رسالت، مزد و اجري جز ابراز علاقه و دوستي به خويشاوندانم نمي خواهم.»[8] و همچنين پيامبر را روزي که دفن کردند در حجره مخصوص دفن نمودند که داراي بنا بود و اگر ردّي از پيامبر در اين رابطه مي بود اصحاب و از جمله علي × به اين نحو عمل نمي کرد.[9] همچنين در ملل و امم گذشته با بناي يادبود بر مزار افراد صالح سعي مي کردند که ياد آنها هيچ وقت فراموش نشود؛ همچون اصحاب کهف که در قرآن از آن ذکري به ميان آمده است. و اگر اين عمل منافات با توحيد داشت خداوند آنرا بيان نمي کرد و يا در ردّ ‌آن، آيه ديگري نازل مي فرمود.
4. اشکال ديگر وهابيان بر شيعه اين است که نبايد به قصد زيارت قبور پيامبر و ائمه سفر کرد و اين کار را مصداق شرک مي دانند.[10] بايد گفت که در رابطه با زيارت اهل قبور نه تنها از طرف پيامبر منعي نشده بلکه خود آن حضرت به زيارت اهل قبور در بقيع مي رفتند و خلفاي ثلاثه هر گاه از سفر بر مي گشتند به زيارت قبر پيامبر مي رفتند و اين عمل به طور کلي سيره مسلمين بوده و خلفا و حکام به زيارت قبر پيامبر مي رفتند و اين کار مختص شيعه نيست.
همچنين سفارش پيامبر اين است که به زيارت اهل قبور برويد که اين عمل مايه ياد آوري سراي ديگر است.[11] 5. ايراد ديگر وهابيون به شيعه، طلب شفاعت از پيامبر و ائمه و صالحين است که اين عمل را مصداق شرک به خداوند مي دانند و آنرا رد مي کنند.[12] در جواب اين مورد هم بايد گفت که روايات زيادي داريم که اصحاب و ياران آن حضرت در زمان حياتشان از وجود مبارک پيامبر | طلب شفاعت مي کردند و اگر اين عمل مخل توحيد و موجب شرک به خداوند بود حتماً از طرف پيامبر | و ساير معصومين ^ رد مي شد و مردم را راهنمائي مي کردند. انس بن مالک مي گويد: از پيامبر درخواست کردم که در روز قيامت در حق من شفاعت کند وي پذيرفت و گفت: شفاعت خواهم کرد، گفتم: کجا تو را پيدا کنم؟ فرمود: کنار صراط.[13] وهابيون مي پندارند طلب شفاعت به اين است که شيعه خدا را فراموش کرده و از بنده خدا (پيامبر) شفاعت مي طلبد؛ در حالي که شفاعت خواستن از نبي مکرم اسلام و ائمه معصومين ^ عبارت است از اينکه آن حضرات از خداوند درباره بنده اش بخشش و غفران بخواهند و اين از قبيل دعا براي برادر ايماني است که رسول خدا فرمود: «هر کس در حق برادر مسلمانش دعا کند دعايش مستجاب مي شود.»[14] و در قرآن هم آمده که: «و اگر مخالفان هنگامي که به خود ستم مي کردند(و فرمانهاي خدا را زير پا مي گذاردند) به نزد تو مي آمدند و از خدا طلب آمرزش مي کردند و پيامبر هم براي آنها استغفار مي کرد، خدا را توبه پذير و مهربان مي يافتند.»[15] اين در حال حيات پيامبر بود ولي با رحلت پيامبر نيز اين امر منقطع نمي شود.
6. بر شيعه خرده مي گيرند که تبرک جستن به آثار ائمه معصومين ^ شرک است و با توحيد منافات دارد.[16] در جواب بايد گفت که تبرک جستن و طلب شفاعت ‌کردن نه تنها به خاطر قداست آنهاست بلکه در قرآن هم آمده آنجا که از زبان حضرت يوسف × مي فرمايد: «پيراهن مرا ببريد و به ديدگان پدرم بيافکنيد، او بينائي خود را باز مي يابد.[17] و شيعه هم که به آثار معصومين ^ تبرک مي جويد به خاطر مقام و قرب آن حضرات به خداوند است و همه اين موارد مذکوره در چهارچوب وسيله و واسطه بودن آن بزرگواران بين خداوند و مخلوقات است و نه به عنوان پرستش، چرا که پرستش فقط از آن خداوند است.
بنابراين وهابيون بخاطر عقايدي که بعد از 12 قرن از آغاز اسلام ابداع کردند و عقايد جديدي آوردند بيشتر به خاطر دشمني و کينه با ائمه معصومين ^ بوده که به سيره مسلمين خرده مي گيرند و به خاطر محبّت و علاقه شيعيان به ائمه ^ آنان را آماج تيرهاي اتهام و تکفير قرار مي دهند.

معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1. فرهنگ و عقايد اسلامي، جلد 3، جعفر سبحاني.
2. توسل يا استمداد از ارواح مقدسه، سبحاني.