یکی از گناهان کبیره ای که مربوط به حقّ النّاس می شود تهمت است.

تهمت آن است که درباره برادر مسلمان چیزی گفته شود که در او وجود ندارد.[1] مثلًا گفته شود فلانی دزد، خائن، چشم چران است در حالیکه او چنین نیست. قرآن می فرماید:

«مَنْ یکسِبْ خَطِیئَةً أَوْ إِثْماً ثُمَّ یرْمِ بِهِ بَرِیئاً فَقَدِ احْتَمَلَ بُهْتاناً وَ إِثْماً مُبِیناً»[2] هرکسی خطا یا گناهی مرتکب شود سپس آنرا به گردن بی گناهی بیفکند بار بهتان و گناه آشکاری را به دوش گرفته است.

امام صادق علیه السلام فرمود:

الْبُهْتانُ عَلَی الْبَری ءِ اثْقَلُ مِنْ جبالٍ راسیاتٍ.[3] بهتان و تهمت زدن به بی گناه از کوههای بزرگ سنگین تر است.

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: کسی که به مرد یا زن با ایمان تهمت بزند و درباره او چیزی بگوید که در او نیست. خداوند روز قیامت او را بر تلّی از آتش قرار می دهد تا از مسؤلیت آنچه گفته است برآید.

س- تهمت زدن به مرده چه حکمی دارد؟

ج- تهمت زدن به هرکسی حرام است و نسبت به مرده و هرکسی که نمی تواند از خود دفاع کند گناهش بیشتر است.[4]

پی نوشت ها:
[1] . اصول کافى، ج 4/ 62 ..
[2] . نساء/ 112 ..
[3] . اصول کافى، ج 4/ 62 ..
[4] . استفتائات آیةاللَّه مکارم، ص 523/ س 1719 ..

منبع: حوزه نت