چرا از ميان پيامبران بزرگ الهي به پيامبر اعظم حضرت محمد(ص) گرويده‎ايم؟

مسلمانان از نظر اعتقادي مكلف‎اند كه به تمام انبياء الهي اعتقاد داشته باشند و نسبت به هيچكدام از آنان حق جسارت و كوتاهي ندارند و انكار هر يك از آنها باعث كفر و خروج از دين مبين اسلام مي‎شود. قرآن كريم حقيقت ايمان به همه انبياء الهي را اينگونه بيان مي‎فرمايد: «پيامبر، به آنچه از سوي پروردگارش بر او نازل شده ايمان آورده و همه مؤمنان [نيز] به خدا و فرشتگان او كتاب‎ها و فرستادگانش ايمان آورده و [مي‎گويند] ما در ميان هيچ يك از پيامبران او فرق نمي‎گذاريم [و به همه ايمان داريم].[1]اما اين اعتقاد و ايمان به تمام انبياء الهي از حضرت آدم(ع) گرفته تا حضرت نوح، ابراهيم، موسي و عيسي(ع) و ساير انبياء غير الوالعزم بايد به گونه‎اي باشد كه عقل و موازين شريعت اسلام آن را بپذيرد، نه آنگونه كه يهوديان و مسيحيان پذيرفته‎اند. مثلاً مسيحيان حضرت عيسي(ع) را پسر خدا و يا جزء سوم خدا پنداشته و معتقدند كه او براي بخشيده شدن گناهان همه انسان‎ها به صليب كشيده شده و تكاليف الهي با اين كار از ميان برداشته شد. اما مسلمانان با اينكه او را بنده و مخلوق خدا مي‎دانند به عنوان پيامبر الوالعزم به او ايمان دارند و هيچ فرقي بين پيامبران و انبياء الهي نمي‎گذارند.
بلي از حيث اينكه شريعت انبياء گذشته منسوخ شده و از بين رفته و يا به گونه‎اي مورد تحريف قرار گرفته كه هيچ چيزي از اصل آنها باقي نمانده است، به حكم عقل بايد به شريعت پيامبر آخرالزمان پاي‎بند بود و از دستورهاي آن در ابعاد مختلف پيروي نمود و اين به معناي آن نيست كه انبياء ديگر الهي غير از حضرت محمد(ص) از نظر دين اسلام مورد قبول نمي‎باشند، بلكه اين دين اسلام است كه به تمام انبياء آن طوري كه سزاوار است، احترام گذاشته و واقعيات را نسبت به آنها منعكس نموده است.
علاوة بر اين شخصيت حضرت محمد(ص) از حيث كمالات معنوي و اجتماعي كه در قرآن و روايات آن حضرت بازگو شده است، برتر از ساير انبياء بزرگ الهي مي‎باشد و همينكه خداوند دين كامل و جامع را در قالب معجزه براي هدايت بشر تا روز جزاء و پايان تاريخ بر آن حضرت نازل مي‎كند، حاكي از شخصيت والاي او در نزد خداوند مي‎باشد.

پي نوشت:
[1] . بقره / 285.