چرا حضرت خضر آن طفل را که پدر ومادر صالحی داشت کشت در صورتی که آن طفل مرتکب گناهی نشده یعنی سزای قبل از جنایت شده ؟

ما در این جهان دارای دو نظام «تکوین» و «تشریع» هستیم. گرچه این دو نظام در اصول کلی هماهنگ هستند، ولی گاه در جزئیات از هم جدا می شوند؛ مثلاً خداوند برای آزمایش بندگان خود، آنان را مبتلا به «خوف، ناامنی، نقص اموال و ثمرات و از بین رفتن نفوس و عزیزان می کند» تا معلوم شود چه اشخاصی در برابر این حوادث صابر و شکیباهستند. در این جا این سؤال مطرح می شود که آیا هیچ فقیهی یا حتی هیچ پیامبری، اجازه دارد اقدام به چنین کاری بکند، یعنی، اموال، نفوس، ثمرات و امنیت دیگران را از بین ببرد تا مردم آزمایش شوند؟ در این صورت هیچ مانعی ندارد که خداوند گروهی را مأمور پیاده کردن نظام تشریع کند و گروهی از فرشتگان یا برخی دیگر از انسان ها (همچون خضر) را مأمور پیاده کردن نظام تکوین نماید. از نظر نظام تکوین الهی نیز، هیچ مانعی ندارد که خداوند حتی کودک نابالغی را گرفتار حادثه ای کند و در آن حادثه جان بسپارد؛ چرا که وجودش در آینده ممکن است خطرات بزرگی به بارآورد و به تعبیر دیگر گروهی از مأموران خدا در این عالم مأمور به باطن اند و گروهی مأمور به ظاهر و هرکدام ضوابط و برنامه مخصوص به خود را دارند. درست است که خط کلی این دو برنامه، انسان را به سمت کمال می برد -و از این نظرهم آهنگند- ولی گاهی در جزئیات مانند مثال های یاد شده از هم جدا می شوند. البته بدون شک در هیچ یک از دوخط هیچکس نمی تواند خودسرانه اقدامی بکند؛ بلکه باید از مالک و حاکم حقیقی اجازه داشته باشد. ازاین رو حضرت خضر(ع) با صراحت این حقیقت را بیان کردند و گفتند: «ما فعلته عن امری؛ من هرگز از پیش خود این کار راانجام ندادم»؛ بلکه بر اساس برنامه الهی و خطی که به من داده شده است، گام برمی دارم. با این بیان گرچه در ظاهر، کارحضرت خضر(ع) «قصاص قبل از جنایت» است؛ ولی در باطن او مأمور بوده است. در نتیجه تضادی وجود ندارد.به نقل از اداره پاسخگویی آستان قدس رضوی