قضاوت های امام علی(ع) در زمان خلفا به این شکل بوده است که حکم خدا را بیان می نمودند و جلوی قتل انسان بی گناهی را می گرفتند و در احقاق حقوق مردم تلاش می نمودند و این بیان حکم خدا و حفظ جان و مال و ناموس مردم به معنای تأیید حکومت غیرشرعی آنان نبود.در آن زمان «قضاوت» به معنای کنونی وجود نداشت و خود خلیفه قضاوت می کرد یا شخصی را برای آن برمی گزید. اتفاقاً این گونه بیان حکم خداوند علاوه بر حفظ و احقاق حقوق مردم، نوعی افشاگری نیز بود؛ زیرا در ذهن مردم این سؤال پدید می آمد که دیگرانی که خلیفه رسول خدا هستند چرا از حکم خدا بی اطلاع می باشند و برخلاف حکم خدا حکم می نمایند. موردی را نیز سراغ نداریم که امام علی(ع) برای احقاق حقوق خود به دستگاه خلافت مراجعه نموده باشند.