چرا در اسلام گوش دادن به صدا و آواز آهنگین زنان مشکل دارد، ولی در مسیحیت مشکلی ندارد؟

برای روشن شدن پاسخ، به بیان نکات زیر بسنده می شود:

1. فرمان ها و احکام حقیقی ادیان آسمانی، غیر از عقاید یا عملکرد پیروان آنها است؛ همان طور که برخی از عملکرد های مسلمانان نیز غیر از اصل دستورات دین اسلام است. اگر در دین و مذهبی، حمایت از عریانی، بی بند و باری و آزادی در خوانندگی و آواز زنان و گوش دادن به آن بدون هیچ قید و شرطی مشاهده شد، نباید آن را از سوی اصل ادیان آسمانی دانست، بلکه باید دید از کجا چنین تحریفی وارد این دین شده و جزو آن گردیده است؛ چه بسیار اتفاق افتاده است که دینی گرفتار تحریف گشته و احکام خرافی و برداشت های غیر الاهی در آن وارد شده است. کسانی که به دیانت، اخلاق و عفّت عمومی پای بند نیستند و توجّه به سلامت روح و قلب ندارند، احکام الاهی در بارۀ بانوان را مخالف عقل حسابگر خود می بینند بدون آنکه فهم عقل بشری خود را با وحی بسنجند و تنظیم نمایند؛ اما در مقابل این گروه، انسان هایی از اهل دیانت و متانت و وارسته و آزاد هستند که اندیشه های خود را بر اساس فرهنگ دینی – مذهبی و اخلاق عمومی استوار می سازند و به همۀ احکام الاهی – از جمله احکام اجتماعی مربوط به بانوان- احترام گذاشته و کلیات آن را می پذیرند.

2. برای اثبات تفاوت میان دین های اسلام و مسیحیت، باید متنی مستند از کتاب های مقدس آورده شود که در آن گوش دادن به ترانه ها و خوانندگی شهوت انگیز زنان به صراحت برای مردان نامحرم جایز شمرده شده باشد.

3. به اعتقاد مسلمانان، ادیان آسمانی، با یکدیگر پیوند عمیقی دارند و هر دینی مؤیّد و تکمیل کنندۀ دین قبلی است، و دین اسلام به عنوان کامل ترین دین، خاتم تمام ادیان و آیین همۀ جهان هستى و عالم آفرینش است: «دین در نزد خدا، اسلام (و تسلیم بودن در برابر حق) است».[1] و «آیا آنها غیر از آیین خدا مى ‏طلبند؟! (آیین او همین اسلام است) و تمام کسانى که در آسمان ها و زمین هستند، از روى اختیار یا از روى اجبار، در برابرِ (فرمان) او تسلیمند، و همه به سوى او بازگردانده مى‏شوند».[2] دین اسلام از جهات مختلفی بر شریعت های پیامبران پیشین و آنچه امروزه به نام ادیان مختلف خوانده می شود، امتیاز دارد، و در جای خود ثابت شده است.[3] پس باید به احکام آن پای بند بود.

4. به صورت کلّی حکم دین اسلام در بارۀ خوانندگی و آواز بانوان و گوش دادن به آن، چنین است:

الف. صدا و آواز بانوان؛ در صورتی که با غنا همراه باشد و یا موجب تحریک شهوت نامحرم شود و…، حرام است.

ب. گوش دادن مردان نامحرم به خوانندگی و آواز بانوان در صورتی که به قصد لذّت باشد و موجب تحریک شهوت گردد، حرام است.[4]

5. انسان‌ هم دارای بدن است و هم روح و روان، و همچنان که بر او لازم است بدن و جسم خود را از آلودگی‌ ها و میکروب‌ ها حفظ کند تا به بیماری مبتلا نشود، روح و روان خود را هم باید از آلودگی‌ ها دور نگه دارد تا روان او در سلامت باقی بماند. اگر ما بخواهیم به یکی از معیار های حرمت گوش دادن مردان نامحرم به خوانندگی و صدای بانوان؛ یعنی لذّت جویی بنگریم، پی می بریم که روح و روان هر انسانی با هر دینی این را بر نمی تابد که به  لذّت ‌هایی روی آورد که با روح و قلب او سازگاری ندارد و به آن آسیب می رساند. پس، یک قاعده و فرمول کلّی نسبت به همۀ لذت ‌ها، این است؛ لذت‌ هایی که انسان را به وادی لهو و لعب و غفلت و بی ‌بند و باری بکشاند و انسان را از دایرۀ انسانیّت خارج کند و او را از رسیدن به سعادت و کمال حقیقی محروم سازد، از منظر آموزه های اصلی و بی پیرایۀ همۀ ادیان الاهی ممنوع است.

6. هیچ عقل سلیم و اندیشۀ متینی به احکام کلی دین اسلام در بارۀ زنان بی اعتنا نیست و آموزه های اصلی ادیان آسمانی آن را تأیید کرده و هیچ تضاد و تناقضی از این جهت وجود ندارد؛ زیرا احکام و دستورات تمام ادیان الاهی با فطرت و روح پاک انسانی سازگاری دارند و این سازگاری با فطرت و عقل بشری در دین اسلام به وسیلۀ زبان قرآن کریم و رفتار و گفتار پیامبر اکرم(ص) و ائمه اطهار(ع) به روشنی دیده می شود. و چنین حقیقتی از اندیشمندان اسلامی و غیر اسلامی با گرایش و نگرشی منصفانه و به دور از هوا و هوس فکری، پوشیده نیست.

7. پس، مقایسه میان احکام الاهی به قصد این که بتوان به جوازی در کارهایی که خداوند از آنها نهی کرده، دست یافت، کار صحیحی نیست؛ زیرا در طول نبوّت انبیا، احکام و دستورات الاهی به صورت تدریجی و به مقدار فهم بشری و موقعیّت اجتماعی مردم زمان پیامبران برای انسان ها فرستاده شد تا این که دین اسلام به عنوان جامع ترین دین به همۀ انسان ها برای سعادت و تکامل بشری معرّفی شده است.