خوب خلق شدن و با فطرت الهی آفریده شدن بدان معنا نیست که هیچ تفاوتی در رفتار و خُلق و خوی انسانها وجود نداشته باشد، بلکه معنایش آن است که انسانها از جهت پذیرش دین و خداجویی و توحید به طور فطری یکسان آفریده شده اند و در نهاد و ضمیر همه آنها خداجویی و پذیرش دین از سوی حضرت حق قرار داده شده است و همگی به دنبال کارهای نیک و خیر هستند حتی کسانی که تند خو و بداخلاق هستند.
اما تفاوت در نوع رفتار و خلق و خوی شخصی یا شکل و شمایل ظاهری و جثه و اندام از اموری است که در انسانها وجود دارد و قابل انکار نیست که برخی بر اثر تأثیر پذیری از عوامل و محرکهای بیرونی است، و برخی نیز استعدادهای بالقوهای است که خداوند در وجود بشر قرار داده و به فعلیت رسیده، البته هر کدام طبق مصالح و حکمتهایی میباشد که از سوی پروردگار حکیم در نظر گرفته شده است و ما از آن بیخبریم.