چرا عرفا و شعرا در اشعار خود از واژه های شراب و باده و ساغر و معشوق استفاده می کنند؟

زبان شعر – آن هم شعر عارفانه – زبان خاصی است که همراه با کنایات و تخیّل است. البته تعابیری که ذکر کرده اید، در لسان روایات کمتر یافت می شود؛ ولی این بدان معنا نیست که کاربرد آن مجاز نباشد؛ چنانچه بسیاری از اصطلاحات علوم دیگر نیز چنین هستند. آنچه مسلم است فهم بیان شاعر و به اشتباه نیفتادن در آن است.