چرا گفتار و اعمال آدمی با هم مطابقت ندارد و راه حل آن چیست؟

علت اصلی ناهماهنگی میان قول و عمل رسوخ نکردن اعتقاد و باور درجان آدمی و ایمان نداشتن به این اعتقادات است . گفتار و قول انسان ترجمان باور و اعتقاد او است و میزان تعهد و پایبندی انسان به سخن و گفتارش ، بستگی به میزان رسوخ و نفوذ باورهای او در جان و روحش دارد . هر چه ایمان انسان به اعتقاداتش بیش تر باشد ، عمل به آن ها در صحنه زندگی اش بیش تر خواهد بود و برخلاف آن رفتار کردن کم تر . گاه دیده شده است که برخی انسان ها علیرغم باور داشتن چیزی و اعتقاد به آن درعمل به آن پایبند نیستند و حتی بر خلاف آن رفتار می کنند . قرآن کریم در مورد قوم فرعون می فرماید : {وجحدوا بها و استیقنتها انفسهم }یعنی آنها با وجود یقین داشتن به آیات الهی و باور داشتن آنها، آن ایات را انکار کردند . دلیل این امر این ا ست که درجه ایمان و باور نسبت به این موضوع ضعیف است و چنین ایمانی در برابر سیل بی امان خود خواهی و منفعت طلبی نمی تواند مقاومت کند و به ناچار تسلیم می شود و بر طبق خواهش و منافع خود و بر خلاف اعتقاد خود رفتار می نماید . ایمان و باور در برخی افراد گاه به اندازه ای اوج میگیرد و ریشه در جانشان می دواند که هرگز نمی توانند ذره ای بر خلاف آن رفتار کنند و حتی در یک مورد آن را زیر پا بگذارند . پس راه حل این مشکل، تعمیق اعتقاد و باور و ریشه دار کردن ایمان و بالا بردن درجه و میزان آن است به گونه ای که ایمان استوار و مستقر در برابر همه ی تمایلات و خواهش های ناروا و بی جا چون سدی محکم ایستادگی نماید و از اصول و باور های خود دست بر ندارد و منافع زود گذر و ناپایدار مانع پشت کردن به اعتقاداتش نگردد .
برهمین اساس است که ناهماهنگی میان قول و فعل وگفتار و کردار در روایات نوعی از نفاف و دو رویی شمرده شده و از آن منع شده است . لازم به یادآوری است که نفاق نیز مانند ایمان دارای درجات فراوانی است و به همین خاطر ممکن است با وجود ایمان و با ور قوی در انسان ، رگه های ضعیفی از نفاق در انسان موجود باشد و میان گفتار و کردار انسان در موارد نادری ناهماهنگی و عدم سازش وجود داشته باشد.
گفتن وادعا کردن آسان وراحت است ولی عمل کردن زحمت دارد چشم پوشی از حرام وصحنه های حرام وحفظ زبان کار مشکلی است.