استقامت در مسیر حق سخت تر از ورود به آن است، لذا بسیاری افراد بوده اند که بعد از مدتی همراهی با حق و اولیای آن، از آن فاصله گرفته اند. افرادی که تا آخر عمر در مسیر هدایت استقامت کرده و باقی مانده اند بسیار اندک اند. اولین شخصی که به نقل بزرگان شیعه بعد از امام حسن عسکری (ع) ادعای “بابیت” کرد و به سرپیچی از عثمان بن سعید پرداخت، “ ابو محمّد حسن شریعی” بود که قبلا از اصحاب امام هادی (ع) و امام عسکری (ع) بود. بعد از او “محمد بن نصیر نمیری” از اصحاب امام حسن (ع) بود که بعد از شهادت ایشان منحرف و نهایتاً مفتضح شد. همچنین “احمد بن هلال کرخی” و “ابو طاهر محمد بن علی بن بلال” و بسیاری دیگر در زمان نواب بعد از عثمان بن سعید منحرف شدند و نامه ای به نقل از امام زمان (ع) در لعن آنها موجود است. انحراف آنان از مسیر حقیقت علل و انگیزه های زیادی دارد که بعضی از آنها عبارت اند از:
1.ضعف و سستی ایمان
2. تأثیر اندیشه های غلو و غالیان
3. انگیزه های مالی و سوء استفاده از اموال امام (ع)
4. حسادت نسبت به وکلای راستین امام زمان (ع)