با بررسی تمام مواردی که در قرآن، مفهوم قلب و معانی مشابه آن به کار رفته است، چنین به دست میآید که بیگمان مفهوم «قلب»، در برخی آیات، در مورد قلب روحانی و معنوی، یعنی «روح و نفس» انسان استعمال شده است. اما در مورد آیات دیگری که گاه از قلب به عنوان محل تعقل و تفکر و همچنین جایگاهی برای عواطف و احساسات انسانی نام برده شده است، نمیتوان با قاطعیت اثبات نمود که مقصود قرآن، قلب جسمانی است.
در حقیقت، اگرچه برخی اندیشمندان و متفکران ادعا نمودهاند که بر خلاف نظر پزشکی امروزی که مغز و اعصاب را مرکز ادراکات و احساسات میشمرد، قلب مرکز تمامی آنها است؛ و برخی فلاسفه؛ مانند ارسطو و بوعلی سینا نیز چنین نظریهای را بیان کردهاند، اما در نسبت دادن چنین نظریهای به قرآن، دلایل قطعی وجود ندارد.
در حقیقت، اگرچه برخی اندیشمندان و متفکران ادعا نمودهاند که بر خلاف نظر پزشکی امروزی که مغز و اعصاب را مرکز ادراکات و احساسات میشمرد، قلب مرکز تمامی آنها است؛ و برخی فلاسفه؛ مانند ارسطو و بوعلی سینا نیز چنین نظریهای را بیان کردهاند، اما در نسبت دادن چنین نظریهای به قرآن، دلایل قطعی وجود ندارد.