شهید کسی است که در میدان جنگ مشروع و مأذون در راه خدا کشته شود. و بدان جهت او را شهید گویند که فرشتگان بر او حاضر شوند، یا آن که خدا و فرشتگان او را برای بهشت شاهدند، یا او را از کسانی است که در قیامت از آنان بر امت های گذشته شاهدی خواهند، یا بدان جهت که بر «شاهده»، یعنی زمین افتاده است، یا آن که نزد پروردگار زنده و حاضر است یا آن که خود ملکوت و ملک خداوند را مشاهده می کند، و در اصطلاح فقهی بر دو کس شهید اطلاق می شود: یکی «شهید حقیقی» و آن مسلمان عاقل و بالغی است که به ظلم در میدان جنگ مشروع به قتل رسیده باشد و دیگر «شهید حکمی» و آن مسلمانی است که بر اثر برخی از بیماری های مخصوص و نیز زنی که در حال زایمان و مادر شدن وفات یافته باشد. شهید حکمی نیازمند غسل و کفن است، ولی شهید حقیقی نیازی به غسل و کفن ندارد.
آیة الله جوادی آملی،تفسیر موضوعی قرآن ج 4 (معاد در قرآن)
آیة الله جوادی آملی،تفسیر موضوعی قرآن ج 4 (معاد در قرآن)