گفته می‌شود که علما و دوستان خدا هر کدامشان نوع خاص و ویژه‌ای از شهود را دارند. آیا این به معنای پذیرش نسبی‌گرایی و عدم نیاز به تقلید و پیروی از مقررات دقیق دینی نیست؟!

ابتدا باید گفت که نسبی‌گرایی در برخی مباحث پذیرفته است، مثلا آن‌که یکی از راه تهجد بیشتر به خدا نزدیک می‌شود، دیگری از راه صدقه و کمک به محرومان و مستضعفان و یکی نیز از راه نشر دانش و …؛ اما آن نسبیتی که مد نظر فیلسوفان دینی است، نسبیت در واقعیت و حقیقت است که آن‌را قابل پذیرش نمی‌دانند.[1]

در مبحث شهود بیان شد که برای درک واقعی و الهی بودن شهود، معیار مهمی وجود دارد و آن نیز شهود تام و کامل پیامبر(ص) است که همان متن دین و شریعت است.[2] بر این اساس، نمی‌توان شهود شخصی را معیاری برای تخلف از مقررات دینی به شمار آورد و عملا چنین شهودی نیز رخ نداده و اگر چیزی هم در این راستا تصور شود، در واقع توهم است و نه شهودی واقعی؛ زیرا دل و قلب پاک و غیر آلوده که همان فطرت پاک انسانی است با مسیر عقل حقیقی و وحی و دین هماهنگ است.[3]

[1]. ر. ک: «تفاوت میان حقیقت و واقعیت»، 27204؛ «امکان دست‌یابی به حقیقت»، 104052؛ «معرفت شناسی»، 4638.

[2]. ر. ک: «ملاک و معیار کشف و شهود »، 94245.

[3]. ر. ک: «راه‌های شناخت خدا »، 479؛ «ضرورت بعثت انبیا»، 65406.