قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
آنچه در روایت دارد وجود حجت است و حجت شامل تمامی انبیای الهی و معصومین ,با حجج پنهان الهی می شود، بنابراین اشکال فوق وارد نیست.. امام امیرمومنان علیه‌السلام در نهج البلاغه، برای خدا دو نوع حجت معرفی می‌کند: یک حاضر و آشکار، و دیگری غایب و ناپیدا، آنجا که می‌فرماید: «اَلّلهمَّ بلی لا تَخْلُو اْلاَرْضُ مِنْ قائِم لِله بِحُجّهٍ اِمّا ظاهِراً مَشْهوراً اَو خائِفاً مَغْموراً لِئَلاّ تَبْطُلَ حجج اللهِ وَبَیّناتُه »؛ (نهج البلاغه، کلمات قصار، شماره 47) [بلی، خدایا، روی زمین هیچگاه از حجتهای توخالی نمی‌ماند، حجتهائی که گاهی مرئی و آشکار، و گاهی از بیم مردم پنهان هستند، تا دلایل آئین الهی محو و نابود نشود]. جملة «لِئَلاّ تَبْطُلَ حجج اللهِ وَبَیّناتُه» بسیار قابل ملاحظه است و می‌رساند که رهبران الهی در پنهان و آشکار، وظیفة سنگین رهبری را انجام می‌دهند. و در همه حال، در راهنمائی مردم می‌کوشند.
امام زمان(عج) در حال حاضر وسیله فیض الهی هستند و قبل از ایشان امامان دیگر و انبیای الهی هر یک وسایل فیض هستند و هیچ گاه زمین از حجت خالی نبوده و نخواهد بود.
با بررسی تاریخ ادیان نیز مشخص می گردد که هیچ گاه زمین خالی از حجت نبوده است. در منابع قرآنی و تاریخی پس از مرگ موسی دوازده نفر بر بنی اسرائیل حکومت کردند، این دوازده نفر قدرت سیاسی نداشتند و رهبر معنوی بنی اسرائیل بودند. قرآن به این دوازده نفر اشاره آشکار دارد و از دوازده نقیب یاد می کند (نگا: مائده، آیه 11 – آل عمران، آیه 11).
مفسران اسلامی می گویند این دوازده نفر در زمان حیات حضرت موسی انتخاب شدند (تفسیر فخر رازی، ج 3، ص 563).
یوشع یکی از این دوازده نفر بود و از هر سبطی یک نفر برگزیده شده بود (نگا: تاریخ ادیان و مذاهب جهان، مبلغی آبادانی، ج 2، صص 641 – 654 ، انتشارات حر).
علماء یهود معتقدند که پس از حضرت موسی، چهل و هفت پیامبر برای قوم اسرائیل آمده و شریعت حضرت موسی را ترویج کرده اند که هفده نفر از آنان دارای کتاب بوده اند. در قرآن به چند نفر از انبیاء بنی اسرائیل که پس از موسی آمده اند اشاره شده است. داود که صاحب کتاب آسمانی زبور بود، یکی از آنهاست و نیز سلیمان که در قرآن شرح رسالت و سلطنت او آمده است (نگا: بقره، 86 – 87 ؛ نساء، 163 ؛ آل عمران، 44 – 51).
انبیائی چون عاموس، هوشع بن ئبری، میخابن مورئین، یوشی، اشعیاء بن عاموس، ناحوم بن القوشی و… (نگا: تاریخ ادیان ، جان ناس، صص 340 – 348 ؛ تاریخ ادیان و مذاهب جهان، همان، ج 2، صص 657 – 666).
پس از عیسی مسیح نیز حواریون که تعداد آنها به 12 تا 13 نفر می رسد و نیز پس از آنان کشیشانی که شایستگی لازم را در ابلاغ پیام مسیح به مردمان داشته اند بوده اند و از این جهت هیچ گاه مردم بدون حجت نبوده اند (نگا: تاریخ ادیان، صص 406 – 419 ؛ تاریخ ادیان و مذاهب جهان، همان، ج 2، صص 727 – 737 و 766).
امام زمان(عج) در حال حاضر وسیله فیض الهی هستند و قبل از ایشان امامان دیگر و انبیای الهی هر یک وسایل فیض هستند و هیچ گاه زمین از حجت خالی نبوده و نخواهد بود.
با بررسی تاریخ ادیان نیز مشخص می گردد که هیچ گاه زمین خالی از حجت نبوده است. در منابع قرآنی و تاریخی پس از مرگ موسی دوازده نفر بر بنی اسرائیل حکومت کردند، این دوازده نفر قدرت سیاسی نداشتند و رهبر معنوی بنی اسرائیل بودند. قرآن به این دوازده نفر اشاره آشکار دارد و از دوازده نقیب یاد می کند (نگا: مائده، آیه 11 – آل عمران، آیه 11).
مفسران اسلامی می گویند این دوازده نفر در زمان حیات حضرت موسی انتخاب شدند (تفسیر فخر رازی، ج 3، ص 563).
یوشع یکی از این دوازده نفر بود و از هر سبطی یک نفر برگزیده شده بود (نگا: تاریخ ادیان و مذاهب جهان، مبلغی آبادانی، ج 2، صص 641 – 654 ، انتشارات حر).
علماء یهود معتقدند که پس از حضرت موسی، چهل و هفت پیامبر برای قوم اسرائیل آمده و شریعت حضرت موسی را ترویج کرده اند که هفده نفر از آنان دارای کتاب بوده اند. در قرآن به چند نفر از انبیاء بنی اسرائیل که پس از موسی آمده اند اشاره شده است. داود که صاحب کتاب آسمانی زبور بود، یکی از آنهاست و نیز سلیمان که در قرآن شرح رسالت و سلطنت او آمده است (نگا: بقره، 86 – 87 ؛ نساء، 163 ؛ آل عمران، 44 – 51).
انبیائی چون عاموس، هوشع بن ئبری، میخابن مورئین، یوشی، اشعیاء بن عاموس، ناحوم بن القوشی و… (نگا: تاریخ ادیان ، جان ناس، صص 340 – 348 ؛ تاریخ ادیان و مذاهب جهان، همان، ج 2، صص 657 – 666).
پس از عیسی مسیح نیز حواریون که تعداد آنها به 12 تا 13 نفر می رسد و نیز پس از آنان کشیشانی که شایستگی لازم را در ابلاغ پیام مسیح به مردمان داشته اند بوده اند و از این جهت هیچ گاه مردم بدون حجت نبوده اند (نگا: تاریخ ادیان، صص 406 – 419 ؛ تاریخ ادیان و مذاهب جهان، همان، ج 2، صص 727 – 737 و 766).