قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
یکی از خشونت بارترین حوادث در تاریخ مسیحیت جنگ های صلیبی است که حدود 200سال به طول انجامید(از سال 1095 تا 1291 میلادی) پیروزی و حاکمیت مسلمانان بر اسپانیا و مسیحیان غربی که تا مدت مدیدی به گسترش فرهنگ دینی، اقتصاید و تجارت مسلمانان در اروپا انجامید در چند سده بعد واکنش جدی پادشان و فئودالهای مسیحی را برانگیخت. آنان برای جذب و به کارگیری نیروهای کارآمد رزمی و دفاعی درصدد یک بسیج عمومی آن هم با پوشش آرمان های مقدس دینی برآمدند در واقع طبل جنگ های دویست ساله صلیبی با طراحی پادشاهان سلطه جو و فئودال های طماع به صدا درآمد. از آنجا که اکثریت قریب به اتفاق ساکنان مغرب زمین را مسیحی ها تشکیل می دانند، برای جذب آنان لازم بود جنگها را به گونه ای مقدس جلوه دهند. از این رو یک وفاق ضمنی و عمیق میان پادشاهان و فئودالها از یک طرف و اربابان کلیسا از جانب دیگر صورت پذیرفت که نتیجه آن تجویز جنگ و صدور فرمان یک جنگ مذهبی تحت نام مذهب کلیسا علیه اسلام و مسلمانان بود این شده که این جنگها نام جنگهای صلیبی را به خود اختصاص داد. سربازان شرکت کننده در این جنگها با تعصب دینی و مذهبی برانگیخته شده بودند و می رفتند تا با شکست دادن ترکان آسیای مرکزی و کم کردن نفوذ مسلمانان بر سرزمین های غرب به اشغال شهر بیت المقدس بپردازند، باشد تا ازاین طریق پایه و ارکان مسیحیت را در غرب و جهان اسلام تثبیت کنند. نخستین جنگ صلیبی در خلال سالهای 1095 تا 1099 میلادی روی داد. اولین سپاه صلیبی در اثر تحریکات، تطمیع ها از سه محور فرانسه، آلمان و خطه رایلند در آلمان حرکت خود را به جانب فلسطین آغاز کردند، سپاهیان صلیبی بدین منوال طی راه می کردند تا از دروازده قسطنطنیه و تنگه برسندر گذشتند و به سوی نیتیه پیش تاختند در این منطقه بود که آنان شکست سخت و سهمگینی متحمل شدند.(سیداحمد رهنمایی، غرب شناسی، قم: موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره)، 1383، ص77و78و79)ویل دورانت گوشه ای از بی نظمی ها، شهوت رانی ها و خونریزی ها و غارتگری های نخستین لشکر صلیبی را در طول مسیر از غرب تا فلسطین را این گونه ترسیم می کند: «همین گروه بی نظم و ترتیب بودند که اغلب به یهودیان آلمان و بر هم هجوم بردند، به تقاضاهای مردمان وکشیشان محل هیچ گونه ترتیب اثری ندادند و شهوت و خونریزی را در جامه دینداری پنهان ساختند و چند صباحی بدل به جانوران درنده شدند … به چپاول مزارع و خانه هایی که در سر راه آنها قرار داشت دست زدند، دیری نپایید که هتک ناموس نیز بر تاراج اموال افزوده شد.»(ویل دورانت، تاریخ تمدن، عصر ایمان «بخش دوم» ترجمه ابوالقاسم طاهری، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی، 1371، ص788)
به دنبال شکت خفت بار اولین لشکر از سپاه صلیبی، جنگ های دیگری تحت همین نام در طول سالیانی دراز یکی پس از دیگری بین صلیبی ها و مسلمانان درگرفت. تاریخ جنگ های صلیبی به گفته خود غربی ها، خبر از فجایع خونریزی هاف تزویرها و غارتگری هایی می دهد که از جانب سپاهیان به ظاهر متدین صلیبی به وقوع می پیوست.
کتابهای تاریخ جنگ های صلیبی همچنین از فجایعی که سپاه صلیبی به بارآورد فراوان نوشته اند که از جمله می توان به گفتار رمون که خود شاهد عینی برخی از این فجایع بوده است، اشاره کرد. رمون می نویسد: «چیزهای بدیعی از هر سو به چشم می خورد گروهی از مسلمانان را سر از تن جدا کردند … گروهی دیگر را با تیر کشتند یا مجبور کردند که از برجها خود را به زیر افکنند، پاره ای را چندین روز شکنجه دادند و آن گاه سوزانیدند در کوچه ها توده هایی از کله و دست و پای کشتگان دیده می شد.»(تاریخ تمدن، همان ص792)
نویسندگان دیگری نیز که معاصر این دوران می زیسته اند حکایت کرده اند که چگونه و یا چه قساوت و شقاوتی «زنان را به ضرب دشنه به قتل می رساندند، ساق پای کودکان شیرخوار را گرفته بزور آنها را از پستان مادرانشان جدا ساخته به بالای دیوارها پرتاب می کردند یا با کوفتن آنها به ستونها گردنشان را می شکستند و چطور هفتاد هزار مسلمانی که در شهر مانده بودند به هلاکت رسیدند.»(دویل دورانت، تاریخ تمدن، همان ص792)
آخرین مرحله از جنگ های صلیبی به دنبال افتضاحی که متوجه صلیبی ها در طول جنگ های اول تا چهارم شده بود در خلال سال های 1217 تا 1291 میلادی روی داد.
جنگ های دویست ساله صلیبی را در سده های میانه می توان از چشم اندازها و زوایای گوناگونی بررسی کرد و به بیان نتایج حاصل از آن پرداخت. آنچه بدیهی است این که هدف یا اهداف از پیش تعیین شده پایه ریزان جنگ های صلیبی هرگز حاصل نگردید بعد از گذشت دویست سال جنگ و غارت و خونریزی هنوز در گوشه و کنار غرب کسانی بودند که نقشه بازگشت به سرزمین مقدس را در سر می پروراندند و برای تحقق این منظور هنوز از پایگاه و پرستشگاه خود واقع در خلیج عکا حفاظت و حراست به عمل می آوردند.(برای مطالعه بیشتر به کتابهای جنگ های صلیبی نوشته هانس ایرهاردمایر، ترجمه عبدالحسین شاهکار، شیراز: دانشگاه شیراز و کتاب تاریخ تمدن، نوشته ویل دورانت، ترجمه ابوالقاسم طاهری، عصر ایمان «بخش دوم» ج4، تهران: انتشارات علمی و فرهنگیف 1371، ص783 تا 821 و کتاب تاریخ جنگهای صلیبی نوشته رنه گروسه ترجمه ولی الله شادان، تهران: پژوهش فروزان، 1377 مراجعه نمایید.)
جنگ های صلیبی تنها یک نمونه از خشونت های تاریخ مسیحیت است که به عنوان یک نقطه تاریک در تاریخ مسیحیت به شمار می رود.
یکی دیگر از نمونه های خشونت در تاریخ مسیحیت، کشتار مسلمانان در اندلس توسط مسیحیان بود. در این واقعه مسیحیان چنان به قتل عام مسلمانان پرداختند که از آن به دردناک ترین واقعه تاریخ یاد کرده اند. در دوران حاکمیت فردیناندو ابتدا مسلمانان را به پذیرفتن دین مسیح مجبور کردند و بعد به بهانه این که مسیحی نیستند همه را به دیوان عدالت سپردند و محکمه مزبور تا حدی که ممکن بود ایشان را در آتش انداخته سوزانید و برخی را از کشور اخراج نمود. اسقف اعظم طلیطله که رئیس محکمه مقدس بود رأی داد که تمام اعراب غیر مسیحی را با زنان و بچه از دم شمشیر بگذرانند. بلدای رأی داد که اعراب را بلا استثناء به قتل رساندند. در سال 1610 میلادی حکومت اعلامیه ای انتشار دارد که تمام آنها که باقی مانده اند یکباره از کشور خارج گردند. راهب مزبور با نهایت مسرت و خوشی ذکر می کند که سه قسمت از این جمعیت در اثنای راه به قتل رسیدند.(نگرشی تاریخی بر رویارویی غرب با اسلام، جهانبخش ثواقب، قم: دفتر تبلیغات حوزه علمیه قم، 1379، ص143)
گوستاولوبون فرانسوی می نویسد: «بعد از یک چنین قتل عامی … شاید تا کنون هیچ از بی رحم ترین و وحشی ترین کشور گیران عالم، دامن خود را به آلوده به چنین بلکه قتل عامی نکرده باشند برای اندلس جای بسی تأسف است که سه میلیون نفوسی که در حقیقت روح ترقیات علمی و صنعتی مملکت بودند از کشور اخراج شدند و محکمه مذهبی آنان را به قتل یا نفی بلد محکوم نمود. (گوستاولوبون، تمدن اسلام و غرب، ترجمه محمدتقی فخر داعی، تهران: بنگاه مطبوعاتی علمی، 1334، ص337-338)
در فاصله میان سقوط عزناطه(1492 میلادی) و نخستین دهه قرن 17 میلادی مسیحیان در حدود سه میلیون مسلمان را از وطن آواره کردند یا کشتند.(فیلیپ خلیل، حتی، تاریخ عرب، ترجمه ابوالقاسم پاینده، تهران: انتشارات آگاه، 1366، ص710)
اینها تنها دو نمونه از خشونت در تاریخ مسیحیت است که نقطه های تاریک و سیاهی در این تاریخ محسوب می گردد.
به دنبال شکت خفت بار اولین لشکر از سپاه صلیبی، جنگ های دیگری تحت همین نام در طول سالیانی دراز یکی پس از دیگری بین صلیبی ها و مسلمانان درگرفت. تاریخ جنگ های صلیبی به گفته خود غربی ها، خبر از فجایع خونریزی هاف تزویرها و غارتگری هایی می دهد که از جانب سپاهیان به ظاهر متدین صلیبی به وقوع می پیوست.
کتابهای تاریخ جنگ های صلیبی همچنین از فجایعی که سپاه صلیبی به بارآورد فراوان نوشته اند که از جمله می توان به گفتار رمون که خود شاهد عینی برخی از این فجایع بوده است، اشاره کرد. رمون می نویسد: «چیزهای بدیعی از هر سو به چشم می خورد گروهی از مسلمانان را سر از تن جدا کردند … گروهی دیگر را با تیر کشتند یا مجبور کردند که از برجها خود را به زیر افکنند، پاره ای را چندین روز شکنجه دادند و آن گاه سوزانیدند در کوچه ها توده هایی از کله و دست و پای کشتگان دیده می شد.»(تاریخ تمدن، همان ص792)
نویسندگان دیگری نیز که معاصر این دوران می زیسته اند حکایت کرده اند که چگونه و یا چه قساوت و شقاوتی «زنان را به ضرب دشنه به قتل می رساندند، ساق پای کودکان شیرخوار را گرفته بزور آنها را از پستان مادرانشان جدا ساخته به بالای دیوارها پرتاب می کردند یا با کوفتن آنها به ستونها گردنشان را می شکستند و چطور هفتاد هزار مسلمانی که در شهر مانده بودند به هلاکت رسیدند.»(دویل دورانت، تاریخ تمدن، همان ص792)
آخرین مرحله از جنگ های صلیبی به دنبال افتضاحی که متوجه صلیبی ها در طول جنگ های اول تا چهارم شده بود در خلال سال های 1217 تا 1291 میلادی روی داد.
جنگ های دویست ساله صلیبی را در سده های میانه می توان از چشم اندازها و زوایای گوناگونی بررسی کرد و به بیان نتایج حاصل از آن پرداخت. آنچه بدیهی است این که هدف یا اهداف از پیش تعیین شده پایه ریزان جنگ های صلیبی هرگز حاصل نگردید بعد از گذشت دویست سال جنگ و غارت و خونریزی هنوز در گوشه و کنار غرب کسانی بودند که نقشه بازگشت به سرزمین مقدس را در سر می پروراندند و برای تحقق این منظور هنوز از پایگاه و پرستشگاه خود واقع در خلیج عکا حفاظت و حراست به عمل می آوردند.(برای مطالعه بیشتر به کتابهای جنگ های صلیبی نوشته هانس ایرهاردمایر، ترجمه عبدالحسین شاهکار، شیراز: دانشگاه شیراز و کتاب تاریخ تمدن، نوشته ویل دورانت، ترجمه ابوالقاسم طاهری، عصر ایمان «بخش دوم» ج4، تهران: انتشارات علمی و فرهنگیف 1371، ص783 تا 821 و کتاب تاریخ جنگهای صلیبی نوشته رنه گروسه ترجمه ولی الله شادان، تهران: پژوهش فروزان، 1377 مراجعه نمایید.)
جنگ های صلیبی تنها یک نمونه از خشونت های تاریخ مسیحیت است که به عنوان یک نقطه تاریک در تاریخ مسیحیت به شمار می رود.
یکی دیگر از نمونه های خشونت در تاریخ مسیحیت، کشتار مسلمانان در اندلس توسط مسیحیان بود. در این واقعه مسیحیان چنان به قتل عام مسلمانان پرداختند که از آن به دردناک ترین واقعه تاریخ یاد کرده اند. در دوران حاکمیت فردیناندو ابتدا مسلمانان را به پذیرفتن دین مسیح مجبور کردند و بعد به بهانه این که مسیحی نیستند همه را به دیوان عدالت سپردند و محکمه مزبور تا حدی که ممکن بود ایشان را در آتش انداخته سوزانید و برخی را از کشور اخراج نمود. اسقف اعظم طلیطله که رئیس محکمه مقدس بود رأی داد که تمام اعراب غیر مسیحی را با زنان و بچه از دم شمشیر بگذرانند. بلدای رأی داد که اعراب را بلا استثناء به قتل رساندند. در سال 1610 میلادی حکومت اعلامیه ای انتشار دارد که تمام آنها که باقی مانده اند یکباره از کشور خارج گردند. راهب مزبور با نهایت مسرت و خوشی ذکر می کند که سه قسمت از این جمعیت در اثنای راه به قتل رسیدند.(نگرشی تاریخی بر رویارویی غرب با اسلام، جهانبخش ثواقب، قم: دفتر تبلیغات حوزه علمیه قم، 1379، ص143)
گوستاولوبون فرانسوی می نویسد: «بعد از یک چنین قتل عامی … شاید تا کنون هیچ از بی رحم ترین و وحشی ترین کشور گیران عالم، دامن خود را به آلوده به چنین بلکه قتل عامی نکرده باشند برای اندلس جای بسی تأسف است که سه میلیون نفوسی که در حقیقت روح ترقیات علمی و صنعتی مملکت بودند از کشور اخراج شدند و محکمه مذهبی آنان را به قتل یا نفی بلد محکوم نمود. (گوستاولوبون، تمدن اسلام و غرب، ترجمه محمدتقی فخر داعی، تهران: بنگاه مطبوعاتی علمی، 1334، ص337-338)
در فاصله میان سقوط عزناطه(1492 میلادی) و نخستین دهه قرن 17 میلادی مسیحیان در حدود سه میلیون مسلمان را از وطن آواره کردند یا کشتند.(فیلیپ خلیل، حتی، تاریخ عرب، ترجمه ابوالقاسم پاینده، تهران: انتشارات آگاه، 1366، ص710)
اینها تنها دو نمونه از خشونت در تاریخ مسیحیت است که نقطه های تاریک و سیاهی در این تاریخ محسوب می گردد.