قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
راه های رسیدن به حاجت:
1- ابتدا باید ببینید که آن خواسته مورد تایید دین، مطابق با حکمت و رضایت الهی هست یا نه؟
2- در صورتی که خدای متعال راضی باشد، باید برای رسیدن به آن برنامه ریزی کنید و نهایت تلاش خود را برای تحقق آن به کار گیرید و خود را برای تحمل سختی های راه آماده نمایید. بنابراین برای موفقیت در رسیدن به یک خواسته و هدف، صرف تصمیم کافی نیست باید با برنامه ریزی صحیح از تمام توان و موجودی خود استفاده کنید و تمام مشکلات آنرا تحمل نمایید تا موفق شوید. به قول سعدی:
نابرده رنج گنج میسر نمی شودمزد آن گرفت جان برادر که کار کرد
به خود بشارت دهید که اگر من امروز زحمت بکشم فردا از نتیجه و میوه شیرین آن زحمات بهره مند خواهم شد به فرموده قرآن: «فان مع العسر، یسرا»؛ (سوره شرح / آیه 5).
برخی خواسته ها دارای راهکار مشخصی است که حتما باید از همان طریق اقدام نمود، مانند رفتن به دانشگاه که باید از طریق قبولی در کنکور باشد و انسان باید برای قبول شدن در آن برنامه ریزی داشته باشد و تلاش خاصی را صورت دهد.
3- ضمن حرکت و تلاش، دعا کنید و از خداوند بخواهید که وسایل رسیدن به آن خواسته را برای شما فراهم نماید. یکى از عالى ترین تعالیم اسلام، مسأله دعاست. حقیقت دعا توجّه به خدا و روى نیاز به درگاه او بردن است، به طورى که خداوند متعال در قرآن مجید فرموده: «ادعونى استجب لکم; مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم». در مورد دعاهائى که به نظر مى رسد به اجابت نرسیده، باید چنین گفت که یا حقیقتاً انسان دعا نکرده و با توجّه و خلوص از خدا حاجت خویش را نخواسته است، و یا از خداوند چیزى خواسته که به صلاح او نبوده و بلکه براى او زیان بخش نیز بوده است. نکته اى که شایان توجه است و نباید آن را از نظر دور داشت، این است که در مواردى دعاهاى انسان به اجابت نمى رسد; از این رو که خداوند دوست دارد بنده به او توجّه نموده و در برابرش نیایش نماید، و اگر به زودى حاجت او را بدهد، بدنبال کار خویش رفته و آفریدگار خویش را فراموش مى کند; از این جهت خواست ها را به زودى برآورده نمى سازد. تا بیشتر تضرع و زارى نموده، خداى را بخواند. در احادیث ما موانعى براى اجابت دعا ذکر شده است که باید آنها را مرتفع نمود; مثل تغذیه حرام، ارتکاب ظلم، و عدم توجّه به حکمت خداوندى که به مصالح بندگان اشراف دارد. چطور انسان به منع غذایى یک پزشک شاکى نمى شود، اما درباره خداوند که بر ذره ذره هستى آگاه هست اعتراض مى کند؟ گذشته از این، در حدیثى از پیامبراکرم»صلى الله علیه وآله« داریم که دعاها مردود نمى شود. مطلوب اجابت مى شود، گاهى به صورت رفع بلا پاسخ مى گیرد، و گاهى ذخیره مى شود، و در قیامت، روز فقر انسان نتیجه مى دهد.
4- به ائمه معصومین(ع) به عنوان وسایل و وسایط الی الله توسل بجویید و آنها را میان خود و خدا قرار دهید. خداوند امورى را به عنوان اسباب و وسایل در جهت تقرب ونزدیکى به درگاه خویش و برآمدن حاجات، قرار داده است و ما را به توسل به آن امور، امر کرده است: «یا ایها الذین آمنوا اتقوا الله و ابتغوا الیه الوسیله؛؛ اى مؤمنان پرواى الهیداشته باشید و به سوى او وسیله تحصیل کنید» (مائده / 35).
با توجه به اطلاق کلمه «وسیله» آیه شریفه، این کلمه معنایى وسیع و گسترده دارد و شامل هر آنچه که صلاحیت نزدیک کردن انسان به پیشگاه خداوند را دارد، مى شود. همچنان که نماز و روزه، احسان به یتیم، دستگیرى از مستمندان، خدمت به خلق خدا و… وسیله تقرب به خداوند هستند؛ استمداد به ارواح مطهر پیامبران و اولیاى الهى و درخواست دعا از آنان نیز وسیله تقرب به خداوند است که در روایات و سیره معصومین بر آن تأکید شده است.
5- نذر کردن نیز سنت است. ائمه مصومین(ع) هنگامی که خواسته ای داشتند نذر می کردند که اگر آن حاجت روا شد، کار خیری را انجام دهند. همچون روزه گرفتن سه روز و انفاق و مانند آن. نذر داراى پیشینه زیادى است و انسان در طول تاریخ از آن سود جسته و با نذر سعى کرده تا رضایت معبود خویش را در جهت تأمین نیازهایش جلب کند. این امر همواره مورد توجّه پیامبران و امت هاى گذشته بوده فقه القرآن، ج 2، ص 275.
و در اسلام نیز مشروعیت یافته است. قرآن کریم در آیاتى، داستان نذر حضرت مریم علیها السلام و مادرش را بیان مى کند.آل عمران (3)، آیه 36. همچنین ویژگى هاى بندگان خدا را وفاى به نذر برمى شمارد: «آنان به نذر خویش وفا مى کنند و از روزى که شرّ و عذابش گسترده است (قیامت) مى ترسند».انسان (76)، آیه 7.
امام صادق علیه السلام در شأن نزول این آیه مى فرماید: «هنگامى که حسن و حسین علیهم السلام مریض بودند، روزى پیامبر خداصلى الله علیه وآله وسلم به ملاقات آنان آمد و به على علیه السلام فرمود: خوب است جهت سلامتى فرزندانت نذر کنى. على علیه السلام فرمود: من نذر مى کنم: «چنانچه این دو بهبود یابند، سه روز را به جهت تشکر از خداوند روزه بگیرم». سپس فاطمه علیها السلام و فضه (خدمتگزار آنان)، همین نذر را تکرار کردند. خداى متعال نیز لباس عافیت به اندام آن دو امام پوشاند و ایشان نیز روزه گرفتند»وسائل الشیعه، ح 23، باب 6؛ میزان الحکمه، ح 10، ص 48..
برای مطالعه بیشتر آدرس زیر را کلیک کنید.
http://www.porseman.org/showarticle.aspx?id=90
1- ابتدا باید ببینید که آن خواسته مورد تایید دین، مطابق با حکمت و رضایت الهی هست یا نه؟
2- در صورتی که خدای متعال راضی باشد، باید برای رسیدن به آن برنامه ریزی کنید و نهایت تلاش خود را برای تحقق آن به کار گیرید و خود را برای تحمل سختی های راه آماده نمایید. بنابراین برای موفقیت در رسیدن به یک خواسته و هدف، صرف تصمیم کافی نیست باید با برنامه ریزی صحیح از تمام توان و موجودی خود استفاده کنید و تمام مشکلات آنرا تحمل نمایید تا موفق شوید. به قول سعدی:
نابرده رنج گنج میسر نمی شودمزد آن گرفت جان برادر که کار کرد
به خود بشارت دهید که اگر من امروز زحمت بکشم فردا از نتیجه و میوه شیرین آن زحمات بهره مند خواهم شد به فرموده قرآن: «فان مع العسر، یسرا»؛ (سوره شرح / آیه 5).
برخی خواسته ها دارای راهکار مشخصی است که حتما باید از همان طریق اقدام نمود، مانند رفتن به دانشگاه که باید از طریق قبولی در کنکور باشد و انسان باید برای قبول شدن در آن برنامه ریزی داشته باشد و تلاش خاصی را صورت دهد.
3- ضمن حرکت و تلاش، دعا کنید و از خداوند بخواهید که وسایل رسیدن به آن خواسته را برای شما فراهم نماید. یکى از عالى ترین تعالیم اسلام، مسأله دعاست. حقیقت دعا توجّه به خدا و روى نیاز به درگاه او بردن است، به طورى که خداوند متعال در قرآن مجید فرموده: «ادعونى استجب لکم; مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم». در مورد دعاهائى که به نظر مى رسد به اجابت نرسیده، باید چنین گفت که یا حقیقتاً انسان دعا نکرده و با توجّه و خلوص از خدا حاجت خویش را نخواسته است، و یا از خداوند چیزى خواسته که به صلاح او نبوده و بلکه براى او زیان بخش نیز بوده است. نکته اى که شایان توجه است و نباید آن را از نظر دور داشت، این است که در مواردى دعاهاى انسان به اجابت نمى رسد; از این رو که خداوند دوست دارد بنده به او توجّه نموده و در برابرش نیایش نماید، و اگر به زودى حاجت او را بدهد، بدنبال کار خویش رفته و آفریدگار خویش را فراموش مى کند; از این جهت خواست ها را به زودى برآورده نمى سازد. تا بیشتر تضرع و زارى نموده، خداى را بخواند. در احادیث ما موانعى براى اجابت دعا ذکر شده است که باید آنها را مرتفع نمود; مثل تغذیه حرام، ارتکاب ظلم، و عدم توجّه به حکمت خداوندى که به مصالح بندگان اشراف دارد. چطور انسان به منع غذایى یک پزشک شاکى نمى شود، اما درباره خداوند که بر ذره ذره هستى آگاه هست اعتراض مى کند؟ گذشته از این، در حدیثى از پیامبراکرم»صلى الله علیه وآله« داریم که دعاها مردود نمى شود. مطلوب اجابت مى شود، گاهى به صورت رفع بلا پاسخ مى گیرد، و گاهى ذخیره مى شود، و در قیامت، روز فقر انسان نتیجه مى دهد.
4- به ائمه معصومین(ع) به عنوان وسایل و وسایط الی الله توسل بجویید و آنها را میان خود و خدا قرار دهید. خداوند امورى را به عنوان اسباب و وسایل در جهت تقرب ونزدیکى به درگاه خویش و برآمدن حاجات، قرار داده است و ما را به توسل به آن امور، امر کرده است: «یا ایها الذین آمنوا اتقوا الله و ابتغوا الیه الوسیله؛؛ اى مؤمنان پرواى الهیداشته باشید و به سوى او وسیله تحصیل کنید» (مائده / 35).
با توجه به اطلاق کلمه «وسیله» آیه شریفه، این کلمه معنایى وسیع و گسترده دارد و شامل هر آنچه که صلاحیت نزدیک کردن انسان به پیشگاه خداوند را دارد، مى شود. همچنان که نماز و روزه، احسان به یتیم، دستگیرى از مستمندان، خدمت به خلق خدا و… وسیله تقرب به خداوند هستند؛ استمداد به ارواح مطهر پیامبران و اولیاى الهى و درخواست دعا از آنان نیز وسیله تقرب به خداوند است که در روایات و سیره معصومین بر آن تأکید شده است.
5- نذر کردن نیز سنت است. ائمه مصومین(ع) هنگامی که خواسته ای داشتند نذر می کردند که اگر آن حاجت روا شد، کار خیری را انجام دهند. همچون روزه گرفتن سه روز و انفاق و مانند آن. نذر داراى پیشینه زیادى است و انسان در طول تاریخ از آن سود جسته و با نذر سعى کرده تا رضایت معبود خویش را در جهت تأمین نیازهایش جلب کند. این امر همواره مورد توجّه پیامبران و امت هاى گذشته بوده فقه القرآن، ج 2، ص 275.
و در اسلام نیز مشروعیت یافته است. قرآن کریم در آیاتى، داستان نذر حضرت مریم علیها السلام و مادرش را بیان مى کند.آل عمران (3)، آیه 36. همچنین ویژگى هاى بندگان خدا را وفاى به نذر برمى شمارد: «آنان به نذر خویش وفا مى کنند و از روزى که شرّ و عذابش گسترده است (قیامت) مى ترسند».انسان (76)، آیه 7.
امام صادق علیه السلام در شأن نزول این آیه مى فرماید: «هنگامى که حسن و حسین علیهم السلام مریض بودند، روزى پیامبر خداصلى الله علیه وآله وسلم به ملاقات آنان آمد و به على علیه السلام فرمود: خوب است جهت سلامتى فرزندانت نذر کنى. على علیه السلام فرمود: من نذر مى کنم: «چنانچه این دو بهبود یابند، سه روز را به جهت تشکر از خداوند روزه بگیرم». سپس فاطمه علیها السلام و فضه (خدمتگزار آنان)، همین نذر را تکرار کردند. خداى متعال نیز لباس عافیت به اندام آن دو امام پوشاند و ایشان نیز روزه گرفتند»وسائل الشیعه، ح 23، باب 6؛ میزان الحکمه، ح 10، ص 48..
برای مطالعه بیشتر آدرس زیر را کلیک کنید.
http://www.porseman.org/showarticle.aspx?id=90