بنده -بعضی مواقع- بنا به علل یا موانعی نمی توانم با وضو باشم مثلا داخل اتوبوس هستم و یا در حال راهپیمایی و یا کوهپیمایی هستم و … شرایط مطالعه گفتگو با دیگری و استماع سخنان مفید، وجود ندارد در این لحظات «حالت بی وضوئی» ذکر گفتن صلوات فرستادن برایم دشوار است. ذکر خدا گفتن در این حالت را نوعی شمردن و سبک گرفتن و وهن از کار و اوراد می یابم!! بفرمائید تکلیف بهتر و برتر در این لحظات چیست؟

از آیات قرآن و روایات معصومین –ع- استفاده می شود که ذکر و یادخدا در هر حالت و هر زمان و مکان و هر شرایطی مطلوب و پسندیده است و هیچ حد و مرز و محدودیتی ندارد . در روایتی از حضرت صادق –ع- چنین نقل شده است : ما من شیئ الا و له حد ینتهی الیه الا الذکر ؛ هر چیزی حدی دارد که درآن نقطه به پایان می رسد مگر ذکر ( بحار ، ج 93 ، ص 161 ) . در حدیثی از همان حضرت آمده است : قال موسی –ع- : یا رب انی اکون فی حال اجلک ان اذکرک فیها قال : یا موسی اذکرنی علی کل حال ؛ حضرت موسی –ع- به خداوند عرض کرد : خدایا گاهی در حالت و وضعیتی هستم که تو را از یاد و ذکرت بزرگ و منزه می شمارم ؛ خداوند فرمود :ای موسی مرا در هر حالتی یاد کن (میزان الحکمه، ح6369) . امیر المومنین –ع- در سفارش به امام حسن –ع- در هنگام شهادت می فرماید : و کن لله ذاکرا علی کل حال ؛و در هر حال به یاد خدا باش . ( همان ، ح 6371 ) .
در پست ترین حالات انسان مثل حال تخلی و دفع، دعا وارد شده و حتی در هنگام ارتباط زنا شویی نیز سفارش شده که گفتن بسم الله و یاد خدا فراموش نشود و همه اینها موید این مطلب است که یاد خدا فرا گیر و همه جایی و بی حد و مرز است . پس هر چند با وضو بودن و طهارت داشتن در هر زمان مطلوب و نیکو است ولی نداشتن وضو و طهارت در برخی موارد و به دلیل معذور بودن نباید مانع ذکر و یاد خدا باشد . وقتی که در حال تخلی و ارتباط با همسر دستور ذکر و دعا داده شده بدون شک در حال وضو نداشتن یاد خدا سزاوارتر است . در مواردی که وضو داشتن برای شما ممکن نیست می توانید برای داشتن طهارت تیمم کنید والبته با این تیمم نمی توان کار هایی که به وضو نیاز دارند انجام داد مگر این که از وضو گرفتن معذور باشید .