سؤالاتی داشتم در مورد جنگ لشکر کوفه با امام حسین(علیه السلام) در روز عاشورا: ۱- نحوه چیدمان نظامی دو طرف چگونه بود؟ ۲- فاصله خیام ابی عبدالله با میدان جنگ چقدر بود؟ ۳- چرا امام حسین(ع) به حضرت عباس(ع) اجازه جنگیدن ندادند؟ ولی در عوض این اجازه را دادند که به فرات برود در حالی که چهار هزار نفر از لشکر دشمن به عنوان محافظ آنجا بودند؟ ۴- چگونه در آن گیر و دار فرات امام حسین(علیه السلام) صدای ادرک اخای حضرت ابوالفضل(علیه السلام) را شنیدند؟ و چگونه به آن لشکر زدند در حالی که حتی لحظاتی نیز سر مبارک قمر بنی هاشم را در بغل داشتند؟ آن چهار هزار نفر چه کار می کردند؟ چرا همان لحظه به امام حسین(ع) حمله نکردند؟ (چند صحنه دیگر هم این موضوع قابل ذکر است.) ۵- چرا وقتی زینب کبری(سلام الله علیها) از تل زینبیه گودال قتلگاه و آن صحنه را دیدند به شمر لعنت الله علیه حمله نکردند؟ هر چند کاری از پیش نرود؟ ۶- امام حسین(علیه السلام) چگونه به گودال قتلگاه افتادند؟

1.نحوه چیدمان نظامی دو طرف چگونه بود. از صدر اسلام سازماندهی رزمی نیروهای عمل کننده به این صورت بود:1. طلیعه سپاه 2. میمنه سپاه 3. میسره سپاه 4. قلب سپاه 5. ساقه سپاه(ساقه را مؤخره و طلیعه را نیروهای پیشاهنگ می گویند). این سازماندهی در عصر حاضر هم ارزش نظامی خود را حفظ کرده است و نیروهای جنگی این زمان به این صورت تنظیم و ساماندهی می شود: 1. نیروهای پیشاهنگ 2. جناح راست 3. جناح چپ 4. قلب 5. عقبه.در کربلا هم نیروهای امام حسین(ع) و نیروهای عمربن سعد به همین صورت سازماندهی شده بودند.
عمر بن سعد، عمرو بن حجاج را فرمانده میمنه و شمربن ذی الجوشن را فرمانده میسره کرد و خودش در قلب لشکر قرار گرفت و پرچم را به غلام خود درید فرمانده سواره نظام نیروهای عمربن سعد عروه بن قیس و فرمانده پیاده نظام، شبث بن ربعی بود.
امام حسین(ع) نیروهای خود را به این صورت سازماندهی کرد: زهیربن قین را فرمانده میمنه، حبیب بن مظاهر را فرمانده میسره و حضرت ابوالفضل العباس را پرچمدار کرد. امام حسین(ع). و خود امام حسین(ع) در قلب لشکر بود. (1)
2- فاصله خیام ابی عبدالله با میدان جنگ چقدر بود؟
حدودا، کمتر از هزار متر
3- چرا امام حسین(ع) به حضرت عباس(ع) اجازه جنگیدن ندادند؟ ولی در عوض این اجازه را دادند که به فرات برود در حالی که چهار هزار نفر از لشکر دشمن به عنوان محافظ آنجا بودند؟
امام در روز عاشورا پرچم را به عباس (ع) سپردو هنگامی که عباس در عصر روز عاشورا تنهایی امام را دید نزد او آمد و رخصت میدان خواست اما امام اجازه نداد و فرمود:
تو رکن سپاه منی؛ اگر بروی جمع ما پراکنده می شود و سامان ما به پریشانی می کشد.
امام آنگاه او را برای تهیه آب امر فرمود.(2) وضعیت تمام صحنه جنگ نامتعادل بود و وجود چهارهزار نفر بر شریعه ، گوشه ای از سپاه ستم پیشه کوفه یود و لیکن جمع فراوان نیز در برخورد با عباس(ع) عاجز بود ودر نهایت نیز ناجوانمردانه او را به شهادت رسانیدند.
4- چگونه در آن گیر و دار فرات امام حسین(علیه السلام) صدای ادرک اخای حضرت ابوالفضل(علیه السلام) را شنیدند؟ و چگونه به آن لشکر زدند در حالی که حتی لحظاتی نیز سر مبارک قمر بنی هاشم را در بغل داشتند؟ آن چهار هزار نفر چه کار می کردند؟ چرا همان لحظه به امام حسین(ع) حمله نکردند؟ (چند صحنه دیگر هم این موضوع قابل ذکر است.)
ابن طاووس در کتاب لهوف می نویسد : عباس همراه امام حسین راهی شریعه فرات شد که دشمن نخست میان امام و قمر بنی هاشم فاصله انداخت و سپس به محاصره وی اقدام کرد! طبیعی است که فاصله آن دو زیاد نبوده است (3).
5- چرا وقتی زینب کبری(سلام الله علیها) از تل زینبیه گودال قتلگاه و آن صحنه را دیدند به شمر لعنت الله علیه حمله نکردند؟ هر چند کاری از پیش نرود؟
زینب کبری مامور به حرکت و به دست گیری شمشبر نبودند و می بایست حرکت و نهضت امام را تمام می کردند و بی شک اقدام زینب ، شهادت وی را درپی می داشت ونهضت به هدف نمی رسید. از سویی مگر جز شمر کس دیگری آنجا نبود! تا زینب از اقدام وی جلوگیری کند ، بلکه جمع بسیاری دورادور قتلگاه جمع بودند!
6- امام حسین(علیه السلام) چگونه به گودال قتلگاه افتادند؟
امام با جراحات بسیار، لحظه درنگ کرد ، ظالمی نیزه ای به حضر ت زد و سیدالشهدا با سمت راست صورت ، از اسب به گودی قتلگاه افتاد .(4)
برای آگاهی بیشتر مراجعه کنید: فرهنگ عاشورا ،جواد محدثی؛ قصه کربلا، نظری منفرد.

پی نوشت:
1.بحارالانوار، ج 45، ص 4.
2.الارشاد، ج2، ص 95.
3و4. اللهوف، ص 125