در روستاى ما چنین رسم افتاده است که فردى که به خواستگارى مى رود از همان زمان به عنوان نامزد طرف مقابل شناخته مى شود. حال این فرد هم مى تواند تلفنى با نامزدش صحبت کند و هم هر موقع اراده کرد مى تواند به منزل نامزدش برود و با او صحبت کند البته مثل کسانى که به میهمانى مى روند. منظور از دوران نامزدى، دورانى است که هنوز عقد دائم یا موقت صورت نگرفته است. در اصل تمام دغدغه خاطر من نیز همین است. از طرفى هم مى خواهم با نامزدم صحبت کنم و هم هر موقع به خانه اش رفتم موقعى که نگاهم به او افتاد از ترس نامحرم بودن نگاهم را به بالا و پائین ندوزم. خانواده نامزدم هیچ گونه محدودیتى براى مواردى که ذکر کردم را قائل نمى شوند – یعنى عرف بر این افتاده است – حتى در مواردى که به خانه آنها مى روم اگر تنها با نامزدم سلام و خداحافظى داشته باشم و بیش از چند ثانیه به او نگاه نکنم، احساس مى کنند که یا بسیار بسیار شرم رو هستم یا در مواردى بى اعتنا. من مى خواهم در رابطه با تمام مسائلى که در زندگى دو زوج وجود دارد و اطلاع از آنها قبل از ازدواج لازم است با نامزدم صحبت کنم، مى خواهم فقط به او اظهار علاقه کنم، به او نامه بنویسم و از او نامه بگیرم، همیشه به او بگویم دوستت دارم (و حقیقتا دوستش دارم)، از او تعریف کنم و وفا داریم را با تمام وجود به او اعلام کنم، مى خواهم عکسش را همیشه به همراه داشته باشم و به آن نگاه کنم، به خانه اش تلفن بزنم و بدون هیچ دغدغه اى با او صحبت کنم و او نیز به من تلفن بزند. اینها خواستنى هاى من است در باطن خودم. با پدر نامزدم صحبت کردم و تقاضاى عقد نمودم، جواب ایشان به من این بود: عقد و عروسى با هم، هر وقت بگى من حاضرم. به نظر شما آیا مى توانم عکس نامزدم را داشته باشم (مقلد آیه اللّه خامنه اى هستم)؟ آیا در صحبت تلفنى مى توانم به او بگویم دوستش دارم؟ آیا اگر به خانه اش رفتم و در حضور جمع به چهره او نگاه کنم و با او بگویم و بخندم اشکالى دارد؟ چه کنم؟ به راهنمایى هاى شما به شدت نیازمندم.

در مذهبی 0 18 نمایش