در این جا فرق است بین لوازم عدل و لوازم رحمت. بر اساس عدل الهی هر عملی که ارتکاب نشده نمی توان مجازات کرد حتی اگر به حدی رسیده که قصد آن را داشته باشد. به اصطلاح حقوقی قصد ارتکاب جرم بدون انجام آن جرم محسوب نمی شود. اما در مورد بهشت اصل رحمت حاکم است و بر اساس آن اعمال یا نیات می توان قصد کننده کار خیر را پاداش داد، هر چند به انجام آن نرسیده باشد، و هم چنین است در مورد پاداش صالحان بالقوه. به بیان دیگر در مورد پاداش می توان از روی رحمت براساس ویژگی های بالقوه پاداش داد، اما در مورد کیفر فعلیت جرم لازم است، نه بالقوه بودن آن.