قرب به خدا که کمال نهایی انسان می‌باشد یعنی چه؟

حقیقتی که کمال نهایی انسان محسوب می‌شود و آن را قرب خدا می‌نامیم، مرتبه‌ای است از وجود، که در آن، استعدادهای ذاتی شخص با سیر و حرکت اختیاری خودش به فعلیت می‌رسد.تکامل حقیقی انسان، عبارت است از سیر علمی، که روح در درون ذات خود به سوی خدا می‌کند تا به مقامی برسد که خود را عین تعلق و ارتباط به او بیابد و برای خود و هیچ موجود دیگر، استقلالی در ذات و صفات و افعال نبیند، و هیچ پیشامدی او را از این مشاهده باز ندارد. علوم و مشاهداتی که در این مسیر برای انسان حاصل می‌شود بر مرتبة وجودی‌اش می‌افزاید و تدریجاً جوهر ذاتش را کاملتر می‌سازد.
بنابر این، هر قدر انسان نیاز خود را به خدا کمتر احساس کند و در تدبیر امور و فراهم کردن اسباب و وسایل زندگی و انجام دادن کارهای بدنی و فکری، خود را مستقل‌تر بداند، و همچنین هر چه برای اشیای دیگر، تأثیر استقلالی بیشتری قائل باشد، نادان‌تر و ناقص‌تر و از خدا دورتر است، و هر قدر خود را نیازمندتر به خدا ببیند و پرده‌های اسباب را بالاتر بزند و حجاب‌های ظلمانی و نورانی از جلوی چشم دلش بیشتر برداشته شود، داناتر و کامل‌تر و به خدا نزدیکتر می‌شود، تا جایی که نه تنها در افعال و تأثیرات، موحد می‌گردد، بلکه برای صفات و ذوات هم استقلالی نمی بیند و آن، مقامی است که بندگان شایسته و مخلص و دوستان برگزیدة خدا به آن نایل می‌شوند و میان ایشان و معبودشان حجابی باقی نمی ماند. پس قرب حقیقی به خدا این است که انسان بیابد که با خدا همه چیز دارد و بی خدا هیچ.
خودشناسی برای خودسازی،استاد محمد تقی مصباح یزدی