باید گفت: حضرت نوح چیزی بر خلاف سنت الهی، از خداوند نخواست و تنها گفت: خدایا تو وعده دادی که اهلم را حفظ کنی، پس چرا فرزندم به کام طوفان فرو رفت؟ خداوند فرمود: (اِنَّهُ لیَْسَ مِنْ أَهْلِک) هود/46 ؛ مراد من از نجات اهل تو نجات فرزندان جسمانی تو نبود، زیرا فرزند ناصالح، اهل تو نیست: (لا تُخاطبنی فِی الذَّین ظَلَمُوا اِنَّهم مُغْرقون) هود/ 37 ؛ درباره ستمکاران با من سخن نگو و پیشنهاد نده. نوح (ع) نیز تنها دربارة فرزندش براساس وعده ای که خدا داده بود، سخن گفت و درباره ستمگران سخنی نگفت. خداوند هم فرمود: چون او از اهل تو نبود، صلاحیّت نجات پیدا نکرد. غرض آن که همواره سؤال انبیا به اذن خداوند است.آیة الله جوادی آملی،تفسیر موضوعی قرآن ج 6 (سیرة پیامبران(ع) در قرآن)