متنی مهم در پیش بینی ظهور امام زمان (ع)

یکی از نتایج حاصله از این امر آن شد که متن یک صفحه ای بسیار مهمی از یکی از پیشگویان و منجمان قرن دهم به دست آمد که پیش بینی ظهور حضرت صاحب الامر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را به سال 1214 تعیین کرده بود.

این متن به لحاظ نوع نگارش، چگونگی مباحث منجمان در باره پیشگویی، و نیز مطالبی که در باره سلطنت و عدالت و زندان و حبس پادشاهان در زمان های مختلف مطرح شده جالب توجه است.

در این پیشگویی یک شگفتی هست و آن این که اگر واقعا این رخداد در سال 950 افتاده باشد، (که تاکنون شاهدی نداریم) پیشگو اشاره به ظهور پادشاهی عظیم الشأن در سال 996 کرده که سال سلطنت شاه عباس است.

اما بنده به نوبه خود ذره ای به این پیشگویی ها باور ندارم. حتی اگر واقعا در سال 950 انجام باشد، زیرا سایر پیشگویی های طرح شده در این متن بی معنا و بسیار بی ربط صورت گرفته و ذره ای منطبق با واقعیات تاریخی نیست. مهم تر از همه آنکه هیچ ظهوری در سال 1214 روی نداده است.

به نوشته فهرست نویس محترم که این نسخه را در مجلد 29 کتابخانه مجلس (ص 190) معرفی کرده، کتابت نسخه قرن یازدهم است و بنابرین ممکن است تصرفی در باره آن تاریخ، یعنی ذکر سال 950 یا 996 صورت گرفته باشد. حتی به فرض که چنین باشد، در آن صورت یک اتفاق ساده خواهد بود.

این نسخه که متن زیر در آن آمده به شماره 8869 در کتابخانه مجلس ثبت شده و حاوی چندین متن مختلف تاریخی و عرفانی و نامه هایی از سلاطین و اشعار منتخب و از این قبیل رساله های پراکنده است. متن زیر در ص 16 – 17 آمده است.

داستان پیشگویی چنان است که شخصی به نام محمد بن جلال الحسینی از طرف استادش مأمور می شود تا به استخراج تاریخ ظهور بپردازد. ابتدا به تعارف می گذرد و در نهایت او دست به کار شده و سلسله رویدادها را از سال 950 که این گفتگو در آن صورت گرفته تا سال 1214 که به نظر وی سال ظهور است، استخراج و پیشگویی کرده است. همان طور که هم می دانیم از مهم ترین آموزه های مهدویت در تشیع، انکار تعیین وقت برای ظهور است.

* * *

سال نهصد و پنجاه از هجرت حضرت نبوت پناهی، در خدمت استاد البشر و عقل حادی عشر بودم؛ و برادر اعیانیم اوحد اعبداللها [کذا] نیز حاضر بود و جمعی از حضّار مثل حضرت سید الافاضل مولانا آقا شیخ و غیره نشسته بودند. و عقل یازدهم به کمینه بنده خود، محمد بن جلال الحسینی البلیانی المنجم فرمودند که، می باید تو از روی رمل و جفر جامع، معلوم کنی که حضرت امام محمد هادی (مهدی) ـ صلوات الله و سلامه علیه ـ کی ظهور خواهند کرد.

فقیر سر در پیش انداخته، جواب نگفتم.

فرمودند که، چرا جواب نگفتی؟

بنده در جواب گفت: جایی که شما نشسته باشید، فقیر هرگز این بی ادبی نخواهم کرد.

به شداد و غلاظ قسم یاد کردند که بعد از حضرات ائمه معصومین ـ صلوات الله علیهم اجمعین ـ علم جفر را کسی بهتر از میر محمد ندانست. و علم رمل را بعد از حضرت دانیال کسی از بهتر از او ندانست. و در علوم غریبه که فن منست، می تواند بود او بِه از من باشد. و اشفاق و الطاف بی نهایت فرمودند.

بنده از آن عالی حضرت قبول نموده، و استخراج مشغول شد. و از گفته امیر البَرَره و قاتل الکَفَره چنین ظاهر شد که در سال 996 پادشاهی عظیم الشأن در ایران به تخت نشیند، و آثار ظلم از روی زمین منقطع سازد. و عالم را رسمی تازه بگذارد. و «تا غم» پادشاهی را به نوعی کند که در رُبع مسکون آثار عدل او منتشر شود، و بعد ازو پادشاهی در نهایت عدل به تخت نشیند، و جمعی کثیر را بی گناه به قتل رساند، و خود نیز دیر نپاید.

و در سال «بی غم» هم از این سلسله، پادشاهی که نایب حضرت صاحب الامر باشد، به تخت نشیند، اگرچه در سال، خرد باشد، اما در عقل و ادراک و جهانبانی بزرگ باشد. و قریب یک سال بعد از جلوس، کار به رأی و تدبیر خود کند.

و در این سال اجناس، عزیز الوجود باشد به واسطه بعضی آفات از موش و ملخ. اما کار به تنگی نکشد.

و در سال «غم بیا» با وجود بسیاری محصول در اواسط این سال جنس عزیز الوجود شود و مردم را بی واسطه غم والم رسد، خصوص خراسان و عراق و یزد و کاشان. و در سال عین و نون و ه، عوام الناس خوشحال شوند. اما شخصی عظیم الشأن را به رأی خود به قتل رساند، و در آخر سال مذکور، شروع در عدل و داد و دهش نموده، عالم را از پرتو نور عدل منوّر سازد، و زود به زود مردم را حکم قتل نکند. و در حبس نگاه داشته، بعد از مدتی به هر چه مقتضی عدالت بوده باشد، به عمل آورد.

و در سال هزار و پنجاه و هفت شروع در الگه گیری خواهد نمود، و به اندک زمانی اکثر رُبع مسکون را مسخر سازد. و اکثرا آثار ظهور حضرت صاحب الامر در 1076 به ظهور آید، و در 1214 حضرت صاحب الامر صلوات الله و سلامه علیه و آبائه ظهور خواهد نمود. ان شاءالله تعالی