قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
اولا : بر طبق شرع مقدس اسلام تمام کسانی که در جنگ مسلمانان با غیرمسلمانان به دست مسلمین اسیر می‌شوند، شرعاً برده و مملوک محسوب می‌شوند و شرط اصلی بردگان در این مورد کفر اصلی اسیر است اعم از کافر حربی و اهل کتاب (منهاج الصالحین ج1 ،ص373، 379 و 380؛جواهر ،ج 21 ،ص 128 – 120)
ثانیا: جنگ با اهل کتاب و به بردگی گرفتن آنان از احکامی است که خداوند تبارک وتعالی در قرآن کریم هم به آن اشاره کرده و می فرماید: قاتلوا الذین لا یؤمنون بالله و لا بالیوم الاخر و لا یحرمون ما حرم الله و رسوله و لا یدینون دین الحق من الذین اتوا الکتاب حتی یعطوا الجزیه عن یدوهم صاغرون. ( سوره توبه آیه 29)
البته برای این آیه تفاسیر متعددی واردشده اما همه آنها بر این مطلب اتفاق نظر دارند که مادامی که اهل کتاب به معنای واقعی موحد و با ایمان نباشند جنگ با آنها جایز بلکه واجب است.
ثالثا: یهودیان مدینه به علت دسیسه ها و خیانتهای مکرر خود به چنین سرنوشتی مبتلا شدند.
با دقت در حوادث و جریانات زمان حضور پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در مدینه این مطلب به خوبی روشن می شود: پیامبر(ص) از آغاز هجرتش به مدینه بـنـایـش بـر جـذب ایـن قوم به دین اسلام بود. ایشـان در مـرحله اول به دلجویى از یهودیان و جلب قلوب آنها به اسلام پرداخته ، آنان را به همزیستى و توافـق در اصـول مشتـرک دعوت مى نمـاینـد. سپس بـا دلیل و برهان به سوى وعده هاى الهى فراخوانده ، در این راستـا از مـتـن کـتـابـهـاى اصـلى خـودشـان بـراى آنـهـا استدلال مى کنند.
بنابر دسـتـور پـیـامـبـر(ص) یهودیان در کیش و آیین خویش آزاد بودند و هیچ گاه دین اسلام بر آنـان تـحمیل نگشت . عـلى رغـم ایـن مـسالمتها و ملاطفتها، واکنش یهودیان نسبت به رسول الله (ص) و دین و امت وى توأم با کینه توزى و توطئه چینى بـود و دیـرى نـپـایـیـد کـه بـه عنوان خطرى جدى در برابر دولت تازه بنیان مدینه قد برافراشتند.
پیامبر اکرم با تمامی یهودیان مدینه پیمان نامه ای را امضا کرد که با توافق کامل دو طرف امضا شد. یکی از مهمترین بندهای این پیمان نامه این بود که از هر دو طرف خواسته شده بود که به هیچ وجه علیه یکدیگر اقدامی را انجام ندهند.
در ادامه این پیمان نامه اینچنین آمده بود: یهود نباید علیه پیامبر (ص) یا یکى از یارانش با زبان، دست، اسلحه، مرکب (نه در پنهانى و نه آشکارا، نه در شب و نه روز) اقدامى انجامد دهد و خداوند بر این پیمان گواه است. پس اگر یهود این تعهدات را نادیده بگیرد رسول خدا مى تواند خون ایشان را بریزد، زن و فرزندانشان را اسیر و اموالشان را غنیمت بگیرد(طبرسى، اعلام الورى, قم، موسسه آل البیت، 1417ق, ج 1، ص 157)
اما متاسفانه یهودیان با مشاهده پیشرفت و تفوّق اسـلام ـ که تعالیم آن با تمایلات و مقاصد ناسالمشان سازگارى نداشت ـ دچار تردید و نـاآرامـى شـده و شـروع بـه کارشکنى علیه پیامبر(ص ) نمودند. بدین وسیله یهودیان پـیـمـان نامه اى را که خود آن را قبول کرده بودند، نقض کرده و در جرگه معاندان دولت اسلامى قرار گرفتند.
یـهـودیـان تـمـام بـندها و قیود عهدنامه را بارها زیر پاى نهاده و عهدشکنى را به نهایت رسـانـدند. آنان همگام با منافقان همواره در پـى در هـم ریـخـتـن اتـحـادى بـودنـد کـه رسـول اکـرم (ص) بـا اعمال سیاستى سنجیده بنیان آن را با پیمانهاى برادرى استحکام بخشیده بود.
سـیـاست پیامبر(ص) تا زمان مخالفت علنى یهود بر رفق و مدارا استوار بود و به آنان بـه دیـده هـم پـیـمـان مـى نـگـریـسـت ؛ امـا پـس از نـقـض عـهـدنامه توسط یهودیان واکنش رسـول الله (ص) اقـدامـاتـى سـیـاسـى ـ امـنیتى بود که در جهت حفظ و صیانت از دین مبین اسلام و حفظ امنیت اجتماع مدینه صورت مى پذیرفت.
پس اینکه یهودیان به چنین وضعی مبتلا شدند تنها به خاطر کردار زشت خودشان بوده است.(خود کرده را تدبیر نیست…)
همچنین این مطلب در مورد ایرانیان نیز سازگار است هر چند ما (شیعیان) موید عملکرد خلفا در حمله به ایران و عملکرد آنها نیستیم اما بر طبق آیات قرآن زمانی که اهل کتاب جزیه نمی دهند باید با آنها جنگید و طبیعی است که بعد از جنگ یکی از اثرات آن بردگی و برده شدن است.
زرتشتیان می توانستند بر دین و آئین خود باقی مانده و تنها با دادن جزیه جان و مال و ناموس خود را حفظ کنند اما آنها با تمرد از این امر گرفتار جنگهای خونینی شدند که بردگی آنها تنها یکی از اثرات منفی آن بود.
ثانیا: جنگ با اهل کتاب و به بردگی گرفتن آنان از احکامی است که خداوند تبارک وتعالی در قرآن کریم هم به آن اشاره کرده و می فرماید: قاتلوا الذین لا یؤمنون بالله و لا بالیوم الاخر و لا یحرمون ما حرم الله و رسوله و لا یدینون دین الحق من الذین اتوا الکتاب حتی یعطوا الجزیه عن یدوهم صاغرون. ( سوره توبه آیه 29)
البته برای این آیه تفاسیر متعددی واردشده اما همه آنها بر این مطلب اتفاق نظر دارند که مادامی که اهل کتاب به معنای واقعی موحد و با ایمان نباشند جنگ با آنها جایز بلکه واجب است.
ثالثا: یهودیان مدینه به علت دسیسه ها و خیانتهای مکرر خود به چنین سرنوشتی مبتلا شدند.
با دقت در حوادث و جریانات زمان حضور پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در مدینه این مطلب به خوبی روشن می شود: پیامبر(ص) از آغاز هجرتش به مدینه بـنـایـش بـر جـذب ایـن قوم به دین اسلام بود. ایشـان در مـرحله اول به دلجویى از یهودیان و جلب قلوب آنها به اسلام پرداخته ، آنان را به همزیستى و توافـق در اصـول مشتـرک دعوت مى نمـاینـد. سپس بـا دلیل و برهان به سوى وعده هاى الهى فراخوانده ، در این راستـا از مـتـن کـتـابـهـاى اصـلى خـودشـان بـراى آنـهـا استدلال مى کنند.
بنابر دسـتـور پـیـامـبـر(ص) یهودیان در کیش و آیین خویش آزاد بودند و هیچ گاه دین اسلام بر آنـان تـحمیل نگشت . عـلى رغـم ایـن مـسالمتها و ملاطفتها، واکنش یهودیان نسبت به رسول الله (ص) و دین و امت وى توأم با کینه توزى و توطئه چینى بـود و دیـرى نـپـایـیـد کـه بـه عنوان خطرى جدى در برابر دولت تازه بنیان مدینه قد برافراشتند.
پیامبر اکرم با تمامی یهودیان مدینه پیمان نامه ای را امضا کرد که با توافق کامل دو طرف امضا شد. یکی از مهمترین بندهای این پیمان نامه این بود که از هر دو طرف خواسته شده بود که به هیچ وجه علیه یکدیگر اقدامی را انجام ندهند.
در ادامه این پیمان نامه اینچنین آمده بود: یهود نباید علیه پیامبر (ص) یا یکى از یارانش با زبان، دست، اسلحه، مرکب (نه در پنهانى و نه آشکارا، نه در شب و نه روز) اقدامى انجامد دهد و خداوند بر این پیمان گواه است. پس اگر یهود این تعهدات را نادیده بگیرد رسول خدا مى تواند خون ایشان را بریزد، زن و فرزندانشان را اسیر و اموالشان را غنیمت بگیرد(طبرسى، اعلام الورى, قم، موسسه آل البیت، 1417ق, ج 1، ص 157)
اما متاسفانه یهودیان با مشاهده پیشرفت و تفوّق اسـلام ـ که تعالیم آن با تمایلات و مقاصد ناسالمشان سازگارى نداشت ـ دچار تردید و نـاآرامـى شـده و شـروع بـه کارشکنى علیه پیامبر(ص ) نمودند. بدین وسیله یهودیان پـیـمـان نامه اى را که خود آن را قبول کرده بودند، نقض کرده و در جرگه معاندان دولت اسلامى قرار گرفتند.
یـهـودیـان تـمـام بـندها و قیود عهدنامه را بارها زیر پاى نهاده و عهدشکنى را به نهایت رسـانـدند. آنان همگام با منافقان همواره در پـى در هـم ریـخـتـن اتـحـادى بـودنـد کـه رسـول اکـرم (ص) بـا اعمال سیاستى سنجیده بنیان آن را با پیمانهاى برادرى استحکام بخشیده بود.
سـیـاست پیامبر(ص) تا زمان مخالفت علنى یهود بر رفق و مدارا استوار بود و به آنان بـه دیـده هـم پـیـمـان مـى نـگـریـسـت ؛ امـا پـس از نـقـض عـهـدنامه توسط یهودیان واکنش رسـول الله (ص) اقـدامـاتـى سـیـاسـى ـ امـنیتى بود که در جهت حفظ و صیانت از دین مبین اسلام و حفظ امنیت اجتماع مدینه صورت مى پذیرفت.
پس اینکه یهودیان به چنین وضعی مبتلا شدند تنها به خاطر کردار زشت خودشان بوده است.(خود کرده را تدبیر نیست…)
همچنین این مطلب در مورد ایرانیان نیز سازگار است هر چند ما (شیعیان) موید عملکرد خلفا در حمله به ایران و عملکرد آنها نیستیم اما بر طبق آیات قرآن زمانی که اهل کتاب جزیه نمی دهند باید با آنها جنگید و طبیعی است که بعد از جنگ یکی از اثرات آن بردگی و برده شدن است.
زرتشتیان می توانستند بر دین و آئین خود باقی مانده و تنها با دادن جزیه جان و مال و ناموس خود را حفظ کنند اما آنها با تمرد از این امر گرفتار جنگهای خونینی شدند که بردگی آنها تنها یکی از اثرات منفی آن بود.