محبت

محبت

ای مونس من، انیس من، همدم من کوی تو، امید شادی من، غم من

ای مهدی فاطمه، پدر جان، نظری بر دست تهی، توشه و زاد کم من

طفلی را در نظر بگیرید که زشت رو، بد ترکیب و بد قواره است، او در نظر ما بگونه­ای است که حاضر نیستیم وی را بنگریم چه رسد به این که او را در آغوش بگیریم و یا ببوسیم. اما … مادر این طفل او را بغل می­گیرد و می­بوید و می­بوسد و قربان صدقه­اش می­رود. این طفل زشت در نظر مادر به فرشته می­ماند!

حال اگر این طفل، با کودکان دیگر بد رفتاری کند، سخنان ناروا بگوید و هر روز یک گرفتاری به بار بیاورد، چطور؟ آیا پدر و مادر او را از فرزندی خود حذف می­کنند؟ یا از منزل بیرون می­رانند؟ آیا اگر این فرزند بیمار شود، غمخواری و تیمارش نمی­کنند؟

امام رضاعلیه السلام در ضمن بیان ویژگی­های امام معصوم می­فرمایند:

«اَلاِمام، انیسُ الرّفیق والوالدُ الشّفیق والأخُ الشّفیق والأمّ البرّهُ بالولد الصّغیر»[1].

«امام، همنشین پر مهر، پدر مهربان، برادر دلسوز و مادر نیکوکار نسبت به فرزند خردسال است.»

امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف از پدر به ما نزدیکتر است. همانند پدری که دائماً از فرزندان خود مراقبت می­کند، مواظب ما است و ما را فراموش نمی­کند. خدا او را پناه ما قرار داده است. فرزندی که بد کرده باشد، آنگاه که شب فرا می­رسد، به خانه باز می­گردد، کنار در می­نشیند، دست مقابل صورت می­گیرد و تمنّای بخشش دارد… .

آغوش مادر باز است و نگاه خشم آلود پدر، مهری شیرین در پس خود دارد. فرزندانشان را می­بخشند و پناهشان می­دهند. . اگر از او ناراحت می­شوند و گاه حتی می­گریند ؛ برای آن است که می­خواهند او از بدی­ها دور شود. می­خواهند او رشد یابد و در بدی غوطه­ور نگردد.

ما آن کودکانیم که روح و روان خود را پلید و آلوده ساخته­ایم و در منجلاب گناه غوطه وریم و راه به جایی نداریم

«لو عَلِمَتِ الأرضُ بذنوبی لساخت بی او الجبال لهَدِّتنی أو السّماواتُ لاختطفتنی او البحارُ لأغرَقتنی»[2].

«اگر زمین گناهان مرا می­دانست مرا در خود فرو می­برد. و اگر کوه­ها می­دانستند مرا سخت درهم می­شکستند اگر آسمان­ها

می­دانستند، بر سرم ویران می­شدند، اگر دریاها می­دانستند مرا غرقه می­ساختند»

با این کوله بار سنگین در خانة امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف را می­زنیم به او پناه می­بریم. او را شفیع قرار می­دهیم و از محضرش استمداد می­کنیم. دلسوزی امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف و رسیدگی آن حضرت به حال امّت خویش و محبت و لطف حضرتش به دوستداران و پیروانش در چنان اوجی است که محبت پدر و مادر، جلوه­ای کوچک از آن است.

——————————————————————————-

[1] .کافی ،ج 1،ص198. [2] .بحارالانوار،ج84،ص246.