آیا با ازدواج می توان به تکامل و سعادت رسید؟

ازدواج، خود راهی برای تکامل و سعادت است؛ چرا که خداوند انسان را زوج آفریده و ازدواج – که مظهر بروز زوجیت است – خود بزرگ راهی برای خروج انسان از فردگرایی و خود محوری، به زوجیت و دیگرنگری است. اما چه محورهایی برای تکامل و سعادت در این محدوده وجود دارد؟ همان گونه که سعادت فردی انسان، در پرتو تنظیم روابط با خدا، خلق و خود آدمی به دست می آید، در عرصه ازدواج نیز اگر اهداف اساسی آفرینش – که همان کمال یابی انسان در تقرب به خداوند است – فراموش نشود، مرحله بالاتری از کمال در دسترس انسان خواهد بود. بنابراین نحوه نگرش به زندگی، عامل بسیار مهمی در تأمین این هدف است. اگر زندگی به منظور تأمین خواسته های نفسانی و دنیایی باشد و تنها کامروایی مد نظر قرار گیرد، روشن است که این نوع زندگی، روزنه ای به سوی کمال نخواهد بود. ولی اگر تشکیل خانواده را صحنه ای برای ابتلا و آزمایش و جلوه گاهی برای بروز ارزش ها دانستیم، آنگاه زندگی خانوادگی را، شاه راهی به سوی کمال خواهیم یافت. بنابراین به طور خلاصه باید گفت: زندگی زناشویی عرصه مناسب تری برای بروز صفات ارزشمند انسانی است. پس بایستی در پرتو ایمان و اخلاق، به زندگی شکل داد. هر صفت و خصیصه اخلاقی که به طور فردی ارزش است، در خانواده نیز باید ارزش باشد. اگر گذشت ارزش است، در خانواده و زندگی نیز همین طور باید باشد. علاوه بر آن که عشق و محبت در زندگی زناشویی چاشنی بسیار مناسبی برای ارتقای پایه های اخلاقی است. بنابراین باید گفت: زندگی زناشویی که بر پایه ایمان، اخلاق، تفکر، تفاهم، احترام و ارزشمندی بنیان گردیده است، بدون تردید عرصه ای برای سعادت و تکامل خواهد بود.