چرا برای ترک روزه کفاره وجود دارد ولی برای ترک نماز خیر؟

یکی از تفسیرهای صبر روزه است و در واقع روزه یکی از اقسام صبر است، حضرت صادق(ع) فرمودند: «صبر بر سه قسم است. صبر در مقام اطاعت خداوند، صبر در مقام معصیت و صبر در مقابل مصیبت» که نماز و روزه و سایر واجبات داخل قسم اول می باشد و با این وجود خداوند در این آیه نماز را مجددا به صورت خاص ذکر نموده، پس با وجودی که به نماز در کلمه اول هم به صورت عام اشاره شده بود ذکر خاصی بعد از عام دلالت بر اهمیت دارد. اما این که چرا برای ترک روزه جریمه قرار داده شده و برای نماز کفاره و جریمه ای وضع نگشته، پاسخ این است که مصلحت از دست رفته روزه های ترک شده، با انجام کفاره آن قابل دست یابی و بازیافت می باشد ولی اگر کسی نماز را عمدا ترک کند مصلحتی از دستش می رود که با هیچ چیز قابل جبران نیست به طوری که در روایات بیان گشته که «فمن تَرکَ الصلوة متعمدا فقد کَفَرَ ؛ کسی که نمازش را عمدا ترک کند کافر می گردد » یا«فَمَن ترکَ صلاتَهُ متعمدا فقد هَدَمَ دینَه ؛ کسی که نمازش را عمدا ترک کند دین خود را منهدم گردانیده» ، (بحارالانوار، ج 82، ص 202) آری، نماز نه بار مالی دارد مانند خمس و زکات و نه بار سختی جسم دارد مانند جهاد و روزه بلکه بار عقیدتی و تعبّد و بندگی محض دارد و لذا سنگین ترین جریمه ها برای تارک نماز در نظر گرفته شده، بلکه آن جریمه اثر وضعی آن ترک است حتی اگر چنان قرار داد و بیانی وجود نمی داشت.