زن و مرد از سه راه به یکدیگر محرم مى شوند: نسب (خویشاوندى)، رضاع (شیرخوردن) و ازدواج.
راه سوم (ازدواج) در فقه بر دو قسم است: دائمى و موقت. عقد دائم آن است که مدت زناشویى در آن تعیین نشود و عقد موقّت آن است که مدت زناشویى در آن تعیین شود. براى مثال زن را به مدّت یک ساعت، یک روز، یک ماه، یک سال و بیشتر عقد کنند.[1] زنى که به این قسم عقد شود، متعه و صیغه گفته مى شود.
پاورقی:
1- البته برخى از مراجع بزرگوار تقلید آیات عظام وحید، تبریزى و مکارم معتقدند که اگر مدت عقد موقت از عمر طبیعى زن و شوهر یا یکى از آن دو بیشتر باشد، احتیاط واجب آن است که احکام عقد دائم را بر آن جارى سازند و آیه اللّه بهجت به صورت فتوا فرموده اند. و آیه اللّه سیستانى مى فرماید این عقد موقت باطل است و به عقد دائم تبدیل نمى شود (ر.ک: سیستانى، وحید، تبریزى، منهاج الصالحین، فى عقد المتعه و مکارم، استفتاآت، ج 2، س 1008.
راه سوم (ازدواج) در فقه بر دو قسم است: دائمى و موقت. عقد دائم آن است که مدت زناشویى در آن تعیین نشود و عقد موقّت آن است که مدت زناشویى در آن تعیین شود. براى مثال زن را به مدّت یک ساعت، یک روز، یک ماه، یک سال و بیشتر عقد کنند.[1] زنى که به این قسم عقد شود، متعه و صیغه گفته مى شود.
پاورقی:
1- البته برخى از مراجع بزرگوار تقلید آیات عظام وحید، تبریزى و مکارم معتقدند که اگر مدت عقد موقت از عمر طبیعى زن و شوهر یا یکى از آن دو بیشتر باشد، احتیاط واجب آن است که احکام عقد دائم را بر آن جارى سازند و آیه اللّه بهجت به صورت فتوا فرموده اند. و آیه اللّه سیستانى مى فرماید این عقد موقت باطل است و به عقد دائم تبدیل نمى شود (ر.ک: سیستانى، وحید، تبریزى، منهاج الصالحین، فى عقد المتعه و مکارم، استفتاآت، ج 2، س 1008.