«عدّه» عبارت است از مدتى که به دستور شارع مقدس، زن حق ندارد در این مدت شوهر کند و باید صبر نماید تا مدت به سر آید. زن در موارد ذیل باید عدّه نگه بدارد:
1. بعد از طلاق و جدایى؛
2. بعد از به هم خوردن عقد (فسخ یا انفساخ عقد)؛
3. بعد از تمام شدن مدت یا بخشیده شدن آن در عقد موقت؛
4. بعد از نزدیکى از روى اشتباه و ناآگاهى (وطى به شبهه)؛
5. بعد از مرگ شوهر.[1]
تبصره. لزوم عدّه نگه دارى براى بند یکم تا سوم در صورت نزدیکى است.
پاورقی:
1- توضیح المسائل مراجع، م 2510 و 2511 و 2517؛ تحریر الوسیله، ج 2، عدة وطى ء الشبهه، م2؛ سیستانى، منهاج الصالحین، م 567 و تبریزى و وحید، منهاج الصالحین، العده، م 1470.
1. بعد از طلاق و جدایى؛
2. بعد از به هم خوردن عقد (فسخ یا انفساخ عقد)؛
3. بعد از تمام شدن مدت یا بخشیده شدن آن در عقد موقت؛
4. بعد از نزدیکى از روى اشتباه و ناآگاهى (وطى به شبهه)؛
5. بعد از مرگ شوهر.[1]
تبصره. لزوم عدّه نگه دارى براى بند یکم تا سوم در صورت نزدیکى است.
پاورقی:
1- توضیح المسائل مراجع، م 2510 و 2511 و 2517؛ تحریر الوسیله، ج 2، عدة وطى ء الشبهه، م2؛ سیستانى، منهاج الصالحین، م 567 و تبریزى و وحید، منهاج الصالحین، العده، م 1470.