سوره هود-استقامت و پایداری-حضرت محمد(ص)

در تحلیل این سخن آرا و نظرهاى گوناگونى مطرح شده که برخى عبارتند از: 1. حکیم سبزوارى معتقد است که ویژگى سوره هود این است که خداوند در آن، دستور به استقامت و پایدارى، به رهبر و امت اسلامى داده است؛ «فَاسْتَقِمْ کَما أُمِرْتَ وَ مَنْ تابَ مَعَکَ»؛هود (11)، آیه 112. «تو و همراهانت، پایدار باشید». رسول حق، باید به گونه اى زندگى کند که تا پایان راه، انسان هاى پایدار، او را همراهى کنند و این، بسیار دشوار است؛ هم استقامت شخصى دشوار است و هم استقامت امت. 2. به باور علامه طباطبایى، آن چه جامع بین سوره هود و سوره واقعه و پیر کننده است، قیامت است؛ چون مسئله قیامت، در این دو سوره مطرح است و شاهد قرآنى استاد علامه این است که قرآن کریم درباره آن روز مى گوید: کودک را پیر مى کند؛ «یَوْماً یَجْعَلُ الْوِلْدانَ شِیباً»؛مزمل (73)، آیه 17. عذاب آن روز و شدت و طولانى بودن آن، سبب پیر شدن است و مسئله قیامت، به وضوح در پایان سوره هود آمده است؛ «یَوْمَ یَأْتِ لا تَکَلَّمُ نَفْسٌ إِلاَّ بِإِذْنِهِ فَمِنْهُمْ شَقِیٌّ وَ سَعِیدٌ. فَأَمَّا الَّذِینَ شَقُوا فَفِی النَّارِ لَهُمْ فِیها زَفِیرٌ وَ شَهِیقٌ. خالِدِینَ فِیها…»؛هود (11)، آیه 105 – 108. 3. نویسنده کتاب فتوحات نیز بر این نظر است که آن چه رسول اللَّه(صلى الله علیه وآله) را پیر کرد، همان فرمان «دور باش» خداى سبحان است. خداوند درباره بسیارى از اقوام در سوره هود، دورباد مى گوید؛ مانند دور باد قوم ثمود؛ دور باد قوم مدین؛ «أَلا بُعْداً لِمَدْیَنَ کَما بَعِدَتْ ثَمُودُ»؛هود (11)، آیه 95. خبر تلخ دور باد، انسان را پیر مى کند؛ زیرا مى ترسد که شاید دستور دورباش از ساحت قدس الهى، به قوم وى برسد که البته این بى ارتباط با مسئله قیامت نیست. با در نظر گرفتن آیه «فَاَیْنَما تُولَّوا فَثمَّ وَجه اللَّه »بقره (2)، آیه 115. و آیه «هُو مَعَکم اَیْنَما کُنتم»،حدید (57)، آیه 4 . باید دورى از خداوند، به دورى از رحمت خاص او معنا شود و گرنه مجموعه قهر و مهر الهى و جامع جلال و جمال حق، همه جا هست.ر.ک: جوادى آملى، تفسیر موضوعى قرآن، ج 6، ص 300.