توسل به حضرت ابوالفضل(ع)

معمولا مردم در وقت نیاز از کسی کمک می گیرند که به آن دسترسی دارند و بتوانند راحتتر و زودتر به او دست یابند و این امری است که در زندگی روز مره مردم معمول و شایع است. بزرگان توصیه می کنند که بهتر است در امور دنیوی و نیازهای مادی و حاجت های معمول و روزمره مثل رسیدن به مال و مقام و شفای بیماری و رفع مشکلات زندگی به امام زاده های بزرگوار متوسل شده و برای رسیدن به این حاجت ها از آنها کمک خواست و برای رسیدن به خواسته های معنوی و کمال روحی و معرفتی و ائمه طاهرین و روسول الله(ص) متوسل شد و از آنها استمداد طلبید. بنابراین استمداد و درخواست کمک و عنایت از بزرگوارنی مانند ابوالفضل العباس به این معنا نیست که مقام ایشان از ائمه معصومین(ع) و یا پیامبر خدا(ص) بالاتر است، بلکه به این دلیل است که برای برآوردن حاجات مردم که بیشتر حاجاتی دنیوی و مادی است بیشتر در دسترس هستند و راحتر می شود در خانه ایشان رفت. البته معنای این حرف این نیست که حضرت عباس(ع) نمی توانند جوابگوی نیازهای معنوی و روحانی و کمالی باشند، ولی به هر حال این توانایی ها دارای درجات مختلفی است و متناسب بامقامات و جایگاه اولیای الهی و بندگان مقرب و خاص خداوند متفاوت است. مثلا برخی بزرگان توصیه می کنند زیارت عاشورا را برای روا داشتن حاجت های غیر مهم و کم ارزش نخوانید چون چوب و مجازات و کتک دارد، زیرا دعای عاشورا و توسل به سیدالشهداء، سنگین و عظیم است و باید درخواسته های مهم و مشکلات بزرگ به کار گرفته شود نه در هر حاجتی پیش پا افتاده و کم اهمیت و غیر اساسی.
نکته دیگر اینکه خود چهارده معصوم علیهم السلام اراده کرده اند که مردم با امامزادگان و سایر اولیاء الهی ارتباط داشته اند بدین جهت برآورده شدن حاجات بعضی را به آنها واگذار می نمایند از این رو به حضرت عباس(ع) و علی اصغر(ع) لقب باب الحوائج داده اند تا آنان نیز شناخته شوند و مسلمین از آن بزرگواران غفل نگردند.