ارزش شهادت

آدمی نوعا در پایان زندگی طبیعی و یا در اثر حوادث ناخواسته جان خود را از دست می دهد و غالبا بر آن امر رضایت نداشته و مرگ را بالاجبار پذیرا می گردد، ولی شهید (شاهد بر آرمان خود) کسی است که تمام وجود خود را در راه آرمان الهی خود به کار می گیرد. این افراد را نمی توان با افرادی که مرگ گریبانگیر آنان می شود یک سطح دانست، لذا خداوند در قرآن می فرماید: «به آنانی که در راه خدا کشته شده اند مرده نگوئید، بلکه آنان زنده هایی هستند که در نزد پروردگارشان روزی می خورند»، (بقره، آیه 150). هر اندازه انسان از نظر تقوا و عفاف و قطع وابستگی های دنیوی و دلبستگی به خدا و آخرت فراتر رود به مقام شهیدان نزدیک تر می شود. از طرف دیگر عشق راستین به جهاد و شهادت در راه خدا انسان را تا مقام شهادت بالا می برد. اولاً از دیدگاه قرآن کسی که در راه خدا قدم بر دارد و در انجام عمل صالح خود خلوص نیّت داشته و جز خداوند متعال قصد دیگری ندارد و تنها برای رضای خداوند نه مال یا مقام و… کاری را انجام دهد و کشته یا حتی بمیرد شهید محسوب می گردد، (حج / آیات 58 و 59 و نیز نگا: المیزان، علامه طباطبایی، ج 14، ص 399) ثانیا فردی که در راه خدا جان را زنده نگه می دارد و جسم را می بازد تا جان زنده اش زنده تر و شکوفاتر گردد، همینکه نیتش خدا باشد در نایل شدن به مقام شهادت برای او کافی است، (آل عمران / 169، بقره / 154، نساء / 74، توبه / 111 و..). و همینکه انگیزه ی قتل او مبارزه با حق و حق مداری و خدا و خدا پرستی باشد برای وصول او به این فوز عظیم، بس است، (بقره / 61، آل عمران / 21، 112 و…).