صفت نجابت-انسان نجیب

نجابت و وقار و سنگینی از خصلت های ارزشمندی است که انسان بهره مند از آن دارای امتیازات ویژه و جایگاه والایی است. نجابت و حیا صفتی است که هر کس به آن آراسته باشد از متانت و وقار و شخصیت ممتازی برخوردار است. انسان نجیب دارای حالت روانی خاصی است که تعادل و وقار در رفتار و حرکات و سکناتش هویدا می گردد.یک دانشجوی نجیب به امور زیر توجه ویژه دارد:
1- اجتناب از گناه حتی گناهان کوچک، انسانی که از گناهان کوچک پرهیز نمی کند، کم کم به گناهان بزرگ روی می آورد.
2- انجام صحیح واجبات و تکالیف دینی.
3- دوستی با افراد شایسته و دارای وقار اجتماعی و دینی و رعایت دقت و احتیاط در روابط اجتماعی.
4- قطع ارتباط با دوستان آلوده و گناهکار.
5- به قدر ضرورت سخن گفتن و دوری از پرگویی.
6- پرهیز از اظهار نظر قطعی در امور تردید آمیز.
7- کنترل چشم و گوش و زبان… به هر صدایی گوش نمی کند و به هر صحنه و منظره ای چشم نمی دوزد. در هر راهی قدم نمی گذارد و از هر غذایی نمی خورد، اعضا و جوارحش در کنترل و اختیار اوست.
8- در راه تقویت ایمان از راه مطالعه عمیق و تفکر و عمل صالح می کوشد.
باید توجه داشت که نجیب و با حیا بودن به معنای کم رویی و گوشه گیری نیست، مؤمن نجیب ولی با جرأت و شجاع است و از توانایی های خداداد خود بهترین بهره را می برد. پس نجابت حالتی است متعادل و دارنده این حالت، افزون بر حفظ دین و ایمان از گستاخی در اعمال و رفتارهای حماقت آمیز و کم رویی نکوهیده و انزوا طلبی می پرهیزد.