نخست باید دانست آنچه در دعا مهم است ارتباط قلبی با خدا و قطع وابستگی و دلبستگی به غیر خداست و جاری شدن اشک معیار اساسی نیست، اگرچه اشک چشم یکی از ثمرات نرمی دل است و از کم شروع می شود و رفته رفته افزایش می یابد. اما جاری نشدن اشک به ویژه در مراحل اولیه ارتباط با خدا و در روزهای نخست دعا دلیل بر قساوت قلب نیست بلک هنوز تجربه دعا و مناجات را به دست نیاورده ایم، لذا اگر اشکمان جاری نشد نباید نگران باشیم که حال دعا پیدا نکردیم، بلکه همین قدر که ارتباط قلبی با خدا حاصل شود کفایت می کند و رفته رفته تجربه دل شکستگی و جاری شدن اشک را پیدا می کنیم. ناگفته نماند دعای برخی از اولیای خدا همراه با اشک بوده اما مناجات و دعای بسیاری از اولیای خدا همراه با تفکر و انبساط و نشاط بوده است.