در مـورد عـفـو و گـذشـت از مـورد احـقـاق حـق و مـبـارزه بـا ظلم جداست ; عفو و گذشت مـخـصـوص موارد قدرت و پیروزی بر دشمن و شکست نهایی اوست و این یک نوع اصلاح و تربیت درمـورد او مـحسوب می شود که او را به تجدید نظر در مسیر خود وادار می کند اما درمواردی که خطر دشمن برطرف نگشته و عفو او را جسورتر و آماده تر می کند یا عفو وگذشت یکنوع تسلیم و رضـایت به ظلم محسوب می شود هیچگاه اسلام اجازه چنین عفوی رانمی دهد و هرگز پیشوایان اسلام در چنین مواردی راه عفو و گذشت را انتخاب نکردند. تفسیر نمونه ج 4 ص 186، مکارم شیرازی – ناصر و دیگران