قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
پس از سپری شدن برزخ، «قیامت» فرامی رسد. قیامت با نفخه صور آغاز می گردد که در آن، همه موجودات مدهوش می شوند و می میرند؛ این منزل اول قیامت است. پس از آن نفخه دوم دمیده می شود که همه موجودات، هستی دوباره می یابند و به محضر ربوبی وارد می شوند و این منزل دوم است و پس از آن صحنه قیامت و محشر برپا می شود.ما در این تحلیل فقط به سرنوشت انسان ها در نفخه صور توجه می کنیم. اما در حقیقت نفخه صور بساط دنیا را بر می چیند و آیات فراوانی در این موضع وارد شده است. که برای نمونه ر.ک: ابراهیم (24)، آیه 22؛ انبیاء (21)، آیه 104؛ حاقه (69)، آیه 14؛ نازعات (79)، 6؛ مزمل (73)، آیه 14؛ حج (22)، آیه 2؛ تکویر: 3؛ قارعة (101)، آیه 5؛ قیامة (75)، آیه 8؛ تکویر (81)، آیات 1 – 4؛ انفظار (82)، آیه 2؛ نمل (27)، آیه 88. در حقیقت نفخه صور اول قرآن از نفخه اول با تعبیری چون صیحه (یس (36)، آیه 53) و زجره (نازعات (79)، آیه 14) و صاخة (عبس (80)، آیه 33) و نقر (مدثر (74)، آیه 8) نیز یاد کرده است. برای این است که همه موجودات، جنبه خلقی خود را از دست بدهند و آمادگی ورود به صحنه قیامت را پیدا کنند و این نفخه مرگ واقعی و همگانی است که مقدمه برپایی قیامت است. به این دلیل مخلَصین – که در محضر خداوند متعال فانی هستند – از پیامد این نفخه آسوده اند. با نفخه دوم همه موجودات، هستی دوباره می یابند و در صحنه محشر و قیامت و در محضر ربوبی حاضر می شوند. قرآن درباره این دو نفخه می فرماید:
(وَ نُفِخَ فِی الصُّورِ فَصَعِقَ مَنْ فِی السَّماواتِ وَ مَنْ فِی الْأَرْضِ إِلاَّ مَنْ شاءَ اللَّهُ ثُمَّ نُفِخَ فِیهِ أُخْری فَإِذا هُمْ قِیامٌ یَنْظُرُونَ)؛ «و در صور دمیده می شود، پس همه کسانی که در آسمان ها و زمینند، می میرند؛ مگر کسانی که خدا بخواهد [این نفخه اول است و]؛ سپس بار دیگر در صور دمیده می شود، ناگهان همگی به پا می خیزند و در انتظار هستند».زمر (39)، آیه 68.
تفصیل این آیات را در سوره «یس» می خوانیم:
(وَ یَقُولُونَ مَتی هذَا الْوَعْدُ إِنْ کُنْتُمْ صادِقِینَ ما یَنْظُرُونَ إِلاَّ صَیْحَةً واحِدَةً تَأْخُذُهُمْ وَ هُمْ یَخِصِّمُونَ فَلا یَسْتَطِیعُونَ تَوْصِیَةً وَ لا إِلی أَهْلِهِمْ یَرْجِعُونَ وَ نُفِخَ فِی الصُّورِ فَإِذا هُمْ مِنَ الْأَجْداثِ إِلی رَبِّهِمْ یَنْسِلُونَ قالُوا یا وَیْلَنا مَنْ بَعَثَنا مِنْ مَرْقَدِنا هذا ما وَعَدَ الرَّحْمنُ وَ صَدَقَ الْمُرْسَلُونَ إِنْ کانَتْ إِلاَّ صَیْحَةً واحِدَةً فَإِذا هُمْ جَمِیعٌ لَدَیْنا مُحْضَرُونَ فَالْیَوْمَ لا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَیْئاً وَ لا تُجْزَوْنَ إِلاَّ ما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ)؛یس (36)، آیات 47 – 54.
«آنها [کفار با استهزا و با حالت انکار] می گویند: اگر راست می گویید این وعده [قیامت ] کی خواهد رسید. جز این انتظار نمی کشند که صیحه عظیم (نفخه اول) آنها را فرا گیرد؛ در حالی که مشغول جدال در امور دنیوی اند. [چنان غافلگیر شوند که حتی ] نتوانند وصیتی کنند یا به سوی خانواده خود باز گردند. [برای بار دوم ] در صور دمیده می شود، ناگهان آنها از قبرها، شتابان به سوی پرودگارشان می روند [آنها که در دنیا به انکار و استهزا زندگی می گذرانند، با صحنه وحشتناکی مواجه می شوند ]می گویند: وای برما! چه کسی ما را از خوابگاهمان بر انگیخت؟ [آن گاه خود پاسخ می دهند: آری ] این همان است که خداوند رحمان وعده داده و فرستادگان او راست گفتند. یگانه صیحه ای بیش نیست، ناگهان همگی نزد ما احضار می شوند. امروز به هیچ کس ذره ای ستم نمی شود و جز آنچه عمل می کردید جزا داده نمی شوید».
(وَ نُفِخَ فِی الصُّورِ فَصَعِقَ مَنْ فِی السَّماواتِ وَ مَنْ فِی الْأَرْضِ إِلاَّ مَنْ شاءَ اللَّهُ ثُمَّ نُفِخَ فِیهِ أُخْری فَإِذا هُمْ قِیامٌ یَنْظُرُونَ)؛ «و در صور دمیده می شود، پس همه کسانی که در آسمان ها و زمینند، می میرند؛ مگر کسانی که خدا بخواهد [این نفخه اول است و]؛ سپس بار دیگر در صور دمیده می شود، ناگهان همگی به پا می خیزند و در انتظار هستند».زمر (39)، آیه 68.
تفصیل این آیات را در سوره «یس» می خوانیم:
(وَ یَقُولُونَ مَتی هذَا الْوَعْدُ إِنْ کُنْتُمْ صادِقِینَ ما یَنْظُرُونَ إِلاَّ صَیْحَةً واحِدَةً تَأْخُذُهُمْ وَ هُمْ یَخِصِّمُونَ فَلا یَسْتَطِیعُونَ تَوْصِیَةً وَ لا إِلی أَهْلِهِمْ یَرْجِعُونَ وَ نُفِخَ فِی الصُّورِ فَإِذا هُمْ مِنَ الْأَجْداثِ إِلی رَبِّهِمْ یَنْسِلُونَ قالُوا یا وَیْلَنا مَنْ بَعَثَنا مِنْ مَرْقَدِنا هذا ما وَعَدَ الرَّحْمنُ وَ صَدَقَ الْمُرْسَلُونَ إِنْ کانَتْ إِلاَّ صَیْحَةً واحِدَةً فَإِذا هُمْ جَمِیعٌ لَدَیْنا مُحْضَرُونَ فَالْیَوْمَ لا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَیْئاً وَ لا تُجْزَوْنَ إِلاَّ ما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ)؛یس (36)، آیات 47 – 54.
«آنها [کفار با استهزا و با حالت انکار] می گویند: اگر راست می گویید این وعده [قیامت ] کی خواهد رسید. جز این انتظار نمی کشند که صیحه عظیم (نفخه اول) آنها را فرا گیرد؛ در حالی که مشغول جدال در امور دنیوی اند. [چنان غافلگیر شوند که حتی ] نتوانند وصیتی کنند یا به سوی خانواده خود باز گردند. [برای بار دوم ] در صور دمیده می شود، ناگهان آنها از قبرها، شتابان به سوی پرودگارشان می روند [آنها که در دنیا به انکار و استهزا زندگی می گذرانند، با صحنه وحشتناکی مواجه می شوند ]می گویند: وای برما! چه کسی ما را از خوابگاهمان بر انگیخت؟ [آن گاه خود پاسخ می دهند: آری ] این همان است که خداوند رحمان وعده داده و فرستادگان او راست گفتند. یگانه صیحه ای بیش نیست، ناگهان همگی نزد ما احضار می شوند. امروز به هیچ کس ذره ای ستم نمی شود و جز آنچه عمل می کردید جزا داده نمی شوید».