علم خداوند در مورد خلقت حضرت آدم(ع)

در سوره مبارکه بقره آمده است که پس از اعلام آفرینش انسان به ملائکه آنان سوالی اعتراض گونه نمودند که ایجعل فیها … آیا در زمین موجوداتی فسادگر و خونریز قرار خواهی دارد … خداوند درپاسخ آنها فرمودند: «إِنِّی أَعْلَمُ ما لا تَعْلَمُونَ»؛ (2:30) از آیات بعد همین سوره چنین بر می آید که مقصود همان علم وآگاهی است که خداوند به بشر عنایت فرموده تا در پرتو آن بتواند به سیر کمال خویش ادامه دهد – البته دامنه این علم و آگاهی بسیاروسیع است لذا در آیات بعدی و پس از انجام صحنه آزمایش و عجز ملائکه از پاسخ فرمود –«أَلَمْ أَقُلْ لَکُمْ إِنِّی أَعْلَمُ غَیْبَ اَلسَّماواتِ وَ اَلْأَرْضِ»؛ (2:33) به کمک این دانش و قدرت بر نام گذاری (اسما) است که بشر قادر می شود دامنه دانش خود را گسترده تر سازد و به کشف اسرار و رموز هستی توفیق یابد.برای توضیح بیشتر ر. ک :تفسیر المیزان، جلد 1 – تفسیر نمونه، جلد 1 – تفسیر راهنما، جلد 1