تحریم آب در واقعه کربلا

آنچه از نقل های معتبر تاریخی به دست می آید، موضوع تشنگی و عطش امام حسین(ع) و اصحابشان در کربلا، امری مسلّم محسوب می شود. در این مورد علاوه بر منابع متعدد تاریخی، انبوهی از ادبیات شکل گرفته پس از واقعه کربلا را نیز به همراه دارد؛ یعنی، موضوع به قدری مسلّم و جدّی بوده است که، شاعران نامدار، براساس آن شعر سروده اند. برای مطالعه بیشتر ر.ک: بحار الانوار، ج 45، ص 149 – ج 101، ص 46 حماسه حسینی،شهید مطهری اللهوف علی قتلی الطفوف،سید بن طاووس تاریخ طبری،طبری مقاتل الطالبین،ابوالفرح اصفهانی کامل الزیارات،ابن قولویه مقتل الحسین،خوارزمی نفس المهموم،شیخ عباس قمی حیاة الامام الحسین بن علی،باقر شریف القرشی البدایة والنهایة،ابن کثیر برای کسی که اندکی در منابع تاریخی و ادبی سیر کند، تردیدی باقی نمی ماند که یکی از ویژگی های واقعه عاشورا، محدودیت آب برای اهل بیت(ع) بوده است. مدّت زمان محاصره و قطع راه ارتباط با آب از روز هفتم محرم بوده است؛ ولی در این مدت از جمله شب عاشورا، عده ای از اصحاب توانستند به آب دسترسی پیدا کنند و آن را به خیمه ها منتقل نمایند. بنابراین در روز هفتم، هشتم و نهم، گرچه محدودیت بوده؛ اما به دلیل آن که هنوز جنگی در نگرفته بود، امکان تهیه آب وجود داشت. ولی روز عاشورا، به دلیل شعله ور شدن آتش جنگ، دیگر فرصت و زمینه ای برای تهیه آب نبود واگر هم اندک آبی یافت می شد، لابد آن را برای زنان و کودکان اختصاص می دادند. ولی ظهر عاشورا دیگر آبی در خیمه ها یافت نمی شد. ازاین رو کودکان و زنان تشنه بودند و امکان دسترسی به آب نیز وجود نداشت. بنابراین تشنگی در روز عاشورا قطعی است، ولی نسبت به قبل از آن دلیل روشنی ندارد. هم چنین غسل کردن در شب عاشورا از امور مسلم و قطعی نمی باشد.