محبت اهل بیت(ع)-دوستی اهل بیت(ع)

براى نیل به مقام دوستى با اهل بیت دو راه وجود دارد که هر دو ملازم یکدیگر است: نظرى و عملى.

یک. راه نظرى

؛
«محبّت» فرزندى است که در دامان معرفت و شناسایى، پرورش مى یابد و آن گاه که معرفت حاصل شود، کشش به سوى محبوب و شکل گرفتن طبق روش او نیز حتمى خواهد بود. از این رو نخستین قدم در ایجاد محبّت و نیل به مقام دوستى با اهل بیت«علیهم السلام»، شناخت آنان است. براى شناخت سه راه وجود دارد:
1. مطالعه تاریخ زندگانى آنان؛
2. مطالعه و تفکر در سخنان ایشان؛
3. شناخت خدا (با شناخت حضرت حق و صفات او مى توانیم بفهمیم که اهل بیت – که متصف به اوصاف و اسماى الهى اند – چه ویژگى هایى دارند).

دو. راه عملى

؛
در این راه نیز دو روش اساسى وجود دارد:
1. تبعیّت از آنان: عمل کردن به سخنانشان و اجتناب از حرام و عمل کردن به واجبات، هم شکلى با آن سروران، متخلّق شدن به اخلاق آنان در سخن و عمل. بارورى و همچنین فزونى محبّت به آن عزیزان، به دوست داشتن امور و افرادى است که آنان دوست مى دارند و متنفر بودن از هر کس و چیزى که ایشان، مبغوضش مى دارند.
2. رابطه و پیوند داشتن؛ زیارت آنان در حرم هاى پاکشان و یاد کردن ایشان از دور و نزدیک، موجب ایجاد محبّت مى شود. اینکه بر زیارت اهل بیت«علیهم السلام» این همه ثواب مترتب بوده و این همه به آن توصیه شده است؛ براى این است که با آنان «رابطه» پیدا شود. وقتى رابطه پیدا شد، «تشبّه» پدید مى آید و وقتى تشبّه پدیدار گشت، «عشق و محبّت» به حدّ عالى خود مى رسد.نگا: آیین مهر ورزى، ص 121 – 127.
در خصوص گناهان، اگر بدون توبه باشد، در محبّت و انس به آنان خلل ایجاد خواهد کرد؛ زیرا آنان از عمل پلید متنفرند. اما اگر این گناهان همراه با توبه و جبران گذشته باشد خود تبدیل به حسنه مى شود و زمینه را براى انس بیشتر فراهم مى کند. البته در ایجاد این محبّت باید، به خود آنان نیز متوسّل شویم و هنگامى که در آلودگى ها، تاریکى ها، حجاب ها، رنگ ها و تعلق ها گرفتاریم، با توسل به آن بزرگواران، بخواهیم که به فریادمان برسند و مجذوبمان کنند.
چون ز تنهایى تو نومیدى شوى زیر سایه یار خورشیدى شوى
روبجو یار خدایى را تو زودچون چنان کردى خدا یار تو بود
مثنوى معنوى، دفتر2، ص 22 و 23.