امتیاز و نمره شما به فیلمی که تماشا کردید

موضوع نسبتاً جذاب، پرداخت آشغال.

موسیقی‌ها زیبا، میکس و تدوین ابلهانه.

شخصیت‌ها احمق و نچسب. (به جز یکیشون)

انتخاب بازیگرا ماقبل بد.

بازی بازی‌گرا هم وقتی شخصیتا احمق و بی‌خودن، مهم نیست.

فیلم می‌خاد رومنس باشه و آخر فیلم یکم به هیجان بیاره آدمو ولی بیشتر می‌خندونه.

کلاً ببینید تا آخرش تو سر خودتون بزنید و بگید کاش وقتمو صرف یه چیز دیگه می‌کردم. 

2 از 10

بعضی جاها دوز حماقت فیلم انقد می‌ره بالا که نمی‌دونید به فیلم بخندین یا به خودتون که نشستین پا این! 

ولی طبیعت نیوزلند و بعضی تکنیک‌های فیلم‌برداریش جالب و قابل توجه بود. داستان هم با اینکه کلیشه‌ای بود ولی خوب پرداخته شده بود.

5 از 10

امکان نداره اولین کار یه کارگردان انقد محسورکننده و پخته باشه. همون ثانیه های ابتدایی که دوربین یه قایق غرق شده رو با موسیقی سوزناکش به تصویر می‌کشه باید بفهمید با چه شاهکاری طرفید.

زویاگینتسف بدون شک از اون بزرگان سینمای روسیه می‌شه، چون مشخصه ک مفهوم سینما رو در حد متعالی می‌شناسه. فیلم کم حرفه، پره از شات‌های بلند ولی مهم نیست چون چیزی که ماهیت سینماست یعنی تصویر، باهاتون صحبت می‌کنه. تمام سکانس‌ها در رسوندن پیام‌شون فوق‌العاده توانا هستن و در قیاس با دیگر آثار قرن 21 کم‌نظیرن!

از اون آثاریه که هر چند وقت یه بار باید ببینم و ازش لذت ببرم.

9.5 از 10

با توجه به فیلم افتضاحی که از دی سی، در موردِ به جون هم افتادن قهرمانها دیدم، خوشبختانه مارول تو این زمینه بهتر عمل کرد. علتِ دعوایِ ابرقهرمانها تو فیلم به خوبی مشخصه و یک روندِ منطقی رو طی می‌کنه، هرچند این دعوا به یک مسئله شخصی فروکاسته میشه و بیشتر از این هم نمی‌تونه بیشتر بشه. فیلم برایِ مخاطبانِ نوجوان کاملا مناسبه، به خصوص حضورِ اسپایدرمنِ خیلی جوون که حتما طیفِ سنیِ پایین‌تر رو هم به سینما می‌کشونه. فیلم حرفهایِ فلسفی و عجیب و غریب نداره، کاملا از پس ادعایِ خودش برمیاد. یک اکشنِ خوب با تدوینِ فوق‌العاده که اون رو تبدیل به یک اثر سینمایی مطلوب می‌کنه، فقط برایِ نوجوانان، اما فیلم دیگه چیزی بیش از این نیست و نمی‌تونه باشه.

تصورم این بود که با یک فیلمِ صرفا پلیسی طرفم ولی مثل اینکه فیلم ادعاهایِ عجیب و غریبی در موردِ واکاویِ مقوله نژادپرستی داره، چیزی که از پس اون برنمیاد. تمامِ فیلم بر اساس یک قصه جنایی/پلیسی جلو میره و فقط تمِ نژادپرستی به خودش گرفته. ابدا چیزی از مقوله نژادپرستی تو فیلم دستگیرمون نمیشه، خصوصا چیزی حسی و بدتر از اون فلسفی. فقط یک سری تصاویرِ مستندگونه و دیالوگهایِ خفن تو فیلم داریم که برایِ رنگ و لعاب دادن به تمِ فیلم ولی ابدا خود فیلم به یک میلیمتر از عمقٍ موضوع هم نفوذ نمی‌کنه. بازیِ رادکلیف بد نیست ولی نقش بدی رو بهش دادن. نقدِ کاملش رو نوشتم، منتشر که بشه، مفصل‌تر همه چی رو توضیح دادم.

یکی از مهم‌ترین آثار هیچکاک و دوره کلاسیک که من برایِ اولین بار دیدمش. واقعا باید گفت استادِ تصویر (حداقل تو این فیلم) خودِ هیچکاکه. غیر از تمِ پلیسی/معمایی که بنا به عنوانِ فیلم خودش نوعا سرگیجه‌آوره، بسیاری از نماها، قاب‌بندی‌ها، چرخش و حرکتِ دوربین و به شکلِ کلی‌تر اغلبِ میزانسنهایِ این فیلم پشتشون فکر و ایده بوده و مثلِ خیلی از فیلمهایِ امروزِ سینما، به روشِ تف کن و جفت کن به هم چسبونده نشده. تبدیلِ احساس و خیال به تصویر، چیزیه که فیلم به خوبی از پسش براومده. سکانسهایی تو این فیلم هست که دیالوگ نداره ولی تصویر کاملا حسی با آدم حرف می‌زنه. منطقِ تصویرسازی و خیال‌پردازانه بودنِ اونها به شدت آدمو تحتِ تاثیر می‌ذاره. مشکلِ من اما با فیلم این بود که پایان بندیِ قابل قبولی نداشت و می‌تونست کمی بهتر باشه. برایِ خطر اسپویل نمیشه پایان رو تفسیر کرد ولی به نظرم پایان می‌بایست بهتر می‌بود. کیم نواک هم که هرچه قدر خودش خوشگل باشه ولی با دوربین و نماهایِ هیچکاکی، خیلی خیلی خوشگل‌تر و حسی‌تر نشون داده شد.

در یک کلام: اتلاف وقت! 

حتی اگه کنجکاوید بدونید این فیلم درباره‌ی چیه و سرانجامش چی میشه، کنجکاویتونو بندازید تو سطل زباله چون این فیلم 3 ساعت وقت ارزشمند شما رو به افق (!) می‌بره. شخصیت‌پردازی‌های مضحک، داستان سردرگم و گیج‌کننده، پایان بی‌هدف و باز هم سردرگم، این فیلم رو به لکه‌ی ننگی در سال 2016 برای دوست‌داران بتمن تبدیل می‌کنه. 

امتیاز: 10/10-

In Time 2011

در زمان

یکی از مهمترین آثار هیچکاک همین فیلم روانی یا سایکو هست. بیشترین توجهی که به این فیلم میشه به خاطر نبوغ و تعریفِ ژانر وحشت/جنایی هست که اون زمان هیچکاک خلق کرد.، هرچند که به نظر خودم، بیشتر از موضوع و تمِ فیلم، نوعِ تکنیک و دوربینِ هیچکاکی باعث شده که این فیلم موردِ توجه واقع بشه. اگر الان برید و این فیلم رو تماشا کنید، شاید براتون جذابیتِ زیادی نداشته باشه از جمله خودمم همینطور بود. علتش هم اینه که تو همین دهه اخیر فیلمهایِ زیادی به همین شکل ساخته شدند و بعدا هم ساخته خواهند شد. یه بیان خلاصه اگر الان برید و این فیلم رو ببینید، حسِ جدیدی براتون نداره چرا که نمونش رو زیاد دیدید ولی حقیقت اینه که خیلی از فیلمها بعدها از همین فیلم سایکویِ هیچکاک تقلید کردند، خصوصا تو القای ترس از طریقِ تکنیک دوربین. اگر کنجکاو هستید که بدونید سبکِ وحشت/جنایی/معمایی از کجا شروع شد، یکیش همین فیلمِ روانیِ هیچکاک هست.

وقتی برایِ بار دوم این فیلم رو دیدم و این بار با دیدِ سینمایی، به این نتیجه رسیدم که چقدر فیلمِ بدیه! اسکار شینلدر در ابتدای فیلم یک آدم عیاش و پول پرست معرفی میشه ولی بدون اینکه بفهمیم چرا و چگونه، یک دفعه تبدیل میشه به کسی که حاضره همه پولِ خودشو برای نجاتِ یهو..دی‌ها خرج کنه. اینکه در واقعیت آیا همین بود یا نه مسئله نیست، مشکل اینه که فیلم چگونگیِ تبدیلِ یک آدمِ پول پرست و سودجو به یک آدم سمپات و دلسوز رو اصلا نشون نداده و نپرداخته! بدتر از اون، بدمن یعنی نقش منفیِ فیلم اصولا تو قصه هیچکاره اس و فقط جز اینکه مثل دیوونه ها آدم میکشه چیز زیادی نمیفهمیم. این فیلم جز اینکه سکانسها و پلاتهای آزار و اذیت یهو..دی‌ها رو نشون بده، هیچ کار دیگه‌ای نمیکنه. در اون صورت بهتر می‌بود اقای اسپیلبرگ به جایِ فیلمِ قصه‌گو و شناساندنِ پرتره اسکار شیندلر، یه مستند می‌ساخت. تو این فیلم ما فقط داریم شنکجه و بدبختیِ یهو..دی‌ها رو میبینیم که نهایتا نجات داده میشن و فیلم انتظار داره که باور کنیم. باور کردن یا نکردنِ مایِ مخاطب اصلا مسئله فیلم نیست، فیلم باید اسکار شینلدر رو می‌ساخت و به ما نشون می‌داد که چطور از یک آدم سودجو تبدیل به یک آدم دلسوز و بشر دوست شد. مگه فیلم در موردِ شیندلر و لیستش نیست؟ پس این انتظار به جاست. وقتی برایِ بار دوم این فیلم رو ببینید، تازه ضعفهای قصه و فیلم میزنه بیرون و متوجه میشیم که بله، این فیلم هم اونقدرا که همه عاشقش بودن و هستن، فیلم خوبی نیست!

بلاخره بعد از مدتها غیبت این فیلم رو دیدم و با تعاریفِ زیادی از فلسفی بودنِ فیلم، آماده این بودم که فیلم رو با دقت تماشا کنم. غیر از ابتدای فیلم و انتهایِ فیلم، بقیه‌ اون به نظرم اضافه‌اس. تقریبا بیشتر از نصفِ فیلم برایِ سفینه بازی، اون هم با ریتمِ به شدت کند و آهسته و همچنین دیالوگهای بی معنی (به جز بعضی قسمتهای هوش مصنوعی) تلف میشه. شروعِ تاریخِ بشر و همچنین خودآگاهیِ فراطبیعی و پس از مرگ، هم تو سکانسهای اول و هم سکانسهای آخر، فقط و فقط با تصویر روایت میشه و این یک امتیاز مثبت برای کل فیلمه، خصوصا که چنین چیزی تو دهه 60 ساخته شده باشه. مشکل اما اینه که بقیه فیلم به نظرم جز به رخ کشیدنِ قدرتِ پروداکشنِ فیلم و سفینه بازی‌هایِ الکی، به کل اضافه اس چون نه چیزی رو میگه و نه معنیِ خاصی داره. به نظرم فیلمِ قابلِ اعتنایی هست، به خصوص اگر به تاریخِ ساخت فیلم دقت کنید ولی عمقِ فلسفی‌اش رو درک نکردم واقعا!