فطحیه

پیروان عبد الله بن جعفر الافطح (در گذشته در 148) بود.

وى پس از اسماعیل بزرگترین فرزند امام جعفر صادق (ع) بود ولى منزلت و احترامى پیش پدرش نداشت و متمایل به «حشویه » و «مرجئه » بود.

چون او در هنگام رحلت پدرش مهمترین فرزند بود و در مجلس آن حضرت مى نشست دعوى امامت و جانشینى پدر کرد و پیروان او حدیثى از آن حضرت روایت کردند که فرمود: «امامت در مهمترین فرزندان امام است » از این جهت بسیارى از کسانى که پیش از این به امامت جعفر بن محمد (ص) قایل بودند به پسرش عبد الله گرائیدند جز شمارى اندک که امام راستین را مى شناختند.

عبد الله را به پرسشهایى درباره حلال و حرام و دیگر چیزها بیازمودند چون در نزد او دانشى نیافتند از پذیرفتن امامت او سرباز زدند.

بارى آن دسته را که به امامت عبد الله بن جعفر گرائیدند «فطحیه » نامند و چون عبد الله را سرى پهن بود و به قول بعضى پاهاى پهن داشت از این رو او را عبد الله افطح خواندند. برخى گویند: این گروه به نام عبد الله بن فطیح یا عبد الله بن افطح نامى که از پیشوایان ایشان و اهل کوفه بوده «فطحیه » نامیده شدند.

بارى بیشترین بزرگان شیعه و فقیهان ایشان به این مذهب گرویدند و در امامت وى شک نکردند و گفتند: پسر او نیز پس از وى امام است ولى چون عبد الله بمرد و او را پسرى نیافتند همگى «فطحیه » جز اندکى از گفتار به امامت وى بازگشتند و به حضرت موسى بن جعفر (ع) بگرائیدند.

گویند: زندگانى عبد الله پس از پدرش هفتاد روز یا بیشتر بود.

منبع: مرکز مطالعات شیعه