اصولًا تمسخر نوعی برداشت منفی از چیزی است که عیان گردد، گاهی انسان کاری یا حالتی یا سخنی از کسی می بیند و می شنود به طوری که در آن عیبی ذاتی نهفته است و یا نقصی در آن نیست لکن به واسطه اغراض شخصی، برداشتی منفی از آن می کند، بیان این برداشت و یا ذکر آن عیب ذاتی به عنوان نقص و ایراد به هر صورت که محقق شود چه با اشاره یا کنایه یا نوشتار و یا زبان و حتی خنده، تمسخر محسوب می شود.

بر همین اساس عناوین ذیل را می توان به عنوان اسباب و انگیزه های تمسخر برشمرد.

1- عیب و ایرادی که در تمسخر شده وجود دارد مانند کوتاهی قد، چاقی مفرط، لهجه نامطلوب، زبان غیر گویا و…

2- صدور عمل چند پهلو و غیر شفاف از مسخره شده.

3- دیدگاه اعتقادی تمسخر کننده که موجب می شود آنچه بر خلاف اعتقادش می بیند عیب شمارد.

4- تفحص و دقت در اعمال و رفتار و اقوال دیگران به جای به خود نگریستن.

5- کینه و حقد و حسد درونی و اعمال تمسخر برای فروکش کردن آتش آن.

6- بدبینی و برداشت منفی از محیط و اطرافیان.

7- ستایش خود در نتیجه عجب و خود بزرگ بینی، به وسیله خوار کردن دیگران.

8- ظاهربینی نسبت به افراد و اعمال آنها و عدم دقّت در عمق مسائل.

9- نفاق و دودلی و حمل محسنات دیگران به رذائل و برای کردار زشت خود همتا ساختن.

10- عقده های کور زندگی که منشاء تبعات ناهنجار روانی شده است.

منبع: حوزه نت