امام علی علیه السلام فرمود:
مَنْ أَحْسَنَ اِلی جیرانِهِ کثُرَ خَدَمُهُ. [1] کسی که به همسایگانش نیکی کند، خدمتگزارانش زیاد می شود.

همزیستی خوب با مردم، نشانه خردمندی است. آثار و برکات آن نیز در طول زندگی به انسان می رسد.

زندگی اجتماعی از ویژگیهای انسان است. افراد، وقتی می توانند از یاری و همراهی دیگران بهره مند شوند که به آنان یاری و همراهی رسانده باشند.

احسان و نیکی، دلها را جذب می کند.

کلید فتح قلعه قلوب، خدمت به مردم است. وقتی دیگران برای مإ؛ ((ر)) می میرند که ما حداقل برای آنان تب کنیم.

در زندگی جمعی و اجتماعی، اگر از دست و عمل انسان به دیگران خیر و احسانی رسیده باشد، در هنگامه مناسب به جبران می پردازند و به یاری اش برمی خیزند و از روی صفا و محبت، کمر به خدمتگزاری او می بندند و منتی هم نمی گذارند.

در این صورت، غربتی هم نخواهد بود و از بروز مشکلات و پیش آمدهای سخت، نگران نخواهد گشت. همسایه داری، هنر اخلاقی آنانی است که به مردم عشق می ورزند.

خدمت به دیگران و دلسوزی برای مردم و خود را وقف آنان کردن، توفیقی الهی است که برای هر کس فراهم نمی شود. هم رضای الهی را همراه دارد، هم همدلی و همراهی مردم ر.

احسان، رمز حکومت بر دلهاست. . . .

پی نوشت ها:
[1] غررالحکم ج5 ص200

منبع: حوزه نت