در موضوع دعا لازم است قبل از ارتباط با آفریدگار هستی موانع استجابت را بر طرف کرد. اگر فردی بخواهد به همراه اعمال زشت و گناهان فراوان به آستان حضرت قدس پناهنده شود، بی گمان نتیجه ای نخواهد داشت و دعای او بی بهره خواهد بود؛ زیرا این، جمع بین زشتی و زیبایی و ظلمت و نور است و جمع متضادین عقلًا امری محال می باشد.

حضرت ابراهیم (ع) در مقابل مشرکان این شرط دعا را مد نظر قرار داده، می فرماید: وَ أَعْتَزِلُکمْ وَ ما تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ أَدْعُوا رَبِّی عَسی أَلَّا أَکونَ بِدُعاءِ رَبِّی شَقِیا؛[1] من از شما و از آنچه غیر از خدا می خوانید، کناره گیری می کنم و به پیشگاه پروردگارم دعا می کنم و امیدوارم در خواندن پروردگارم بی پاسخ نمانم.
 

                                                                          
در یک روایتی از پیامبر اکرم (ص) آمده است: هیچ مسلمانی نیست که به درگاه خداوند دعا کند و از بارگاه حضرت حق خواهش و تمنایی داشته باشد- در حالی که قطع رحم نکرده و در رفتارش گناهی مرتکب نشده باشد- مگر اینکه خداوند یکی از سه عطیه را در پاسخ دعای او عنایت خواهد کرد: یا خواسته اش به زودی بر آورده می شود، یا برای آینده اش ذخیره می گردد و یا اینکه گرفتاری و حادثه بدی از وی بر طرف می شود.[2] موانع استجابت دعا دایره وسیعی دارد که انسان باید به فراخور حالش آنها را رفع کند. دل به غیر خدا بستن، کوشش و تلاش نکردن، آلوده بودن به صفات زشت اخلاقی، مخالفت کردن با سنتهای الهی، عدم پرداخت حقوق دیگران، عدم شایستگی و نداشتن قابلیت، و نپیمودن راههای طبیعی و قانونی، از جمله موانع استجابت دعاست که باید قبلًا رفع شود تا زمینه اجابت فراهم آید.

پی نوشت ها:
[1] مریم/ 48 ..
[2] وسائل الشیعة، ج 7، ص 27.

منبع: حوزه نت