کمال محض خداوند و غیر او جمله عیب و نقص هستند و آدمی در این وادی مملو از عیبها و نقصها است، چه زشت است انسان به چون خود با عینکی بنگرد که جز بدیها را نیابد ولی گاه نگریستن به خود عینک خوشبینی برچشم نهد.

امام علی علیه السلام می فرماید:

کفی بِالْمَرْءِ غِباوَةً انْ ینْظْرَ مِنْ عُیوبِ النَّاسِ الی ما خَفِی عَلَیهِ مِنْ عُیوبِهِ.[1]

کافی است در کودنی انسان که از دیدن عیوب مردم به پنهان کردن عیوب خود بپردازد.

پی گیری عیوب و نقائص دیگران موجب زوال آبروی عیبجو می شود.

مهر و محبت انسانها به کسی که پیوسته به دنبال عیب خلایق است کاسته می شود و همین امر موجب می شود برخی به دیدن و شنیدن عیبهای عیبجو رغبت ورزند و احیاناً عیوب او را آشکار نمایند علاوه براین عیبجو بداند بی تردید همان ایرادی که از دیگران برملا ساخته است، خود ولو در دور زمان آن را خواهد پوشید.

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرماید:

مَنْ عَیرَ اخاهُ بِذَنْبٍ لَمْ یمُتْ حَتّی یعْمَلَهُ.[2]

کسی که برادرش را به گناهی سرزنش کند، نمی میرد مگر آنکه همان خطا را مرتکب شود.

البته این آثار تنها اثرات دنیوی عیبجوئی است.

پی نوشت ها:
[1] غررالحکم.
[2] غررالحکم.

منبع: حوزه نت