قرآن کریم هرگز اصل خشم را تخطئه نمی کند بلکه خشمهای مقدس را می ستاید. اساساً خشم مقدس یکی از صفات الهی است که نامهای قهار و جبّار حضرتش به آن اشاره دارد. امام باقر (ع) در مورد ویژگی های شیعیان علی (ع) می فرماید:

«اذَا غَضِبُوا لَمْ یظْلِمُوا»[1]

آن گرامی در سخن فوق نمی فرماید که شیعیان علی (ع) خشمگین نمی شوند؛ چرا که خشمگین شدن اگر متعادل و در راه حق باشد، نه تنها ناپسند نیست؛ بلکه پسندیده و مورد رضای حق هم خواهد بود.

در سیره رسول خدا (ص) به نقل از امیر مؤمنان (ع) آمده است که: آن حضرت برای امور دنیا هرگز عصبانی نمی شد؛ اما هرگاه برای حق غضبناک می شد، احدی را نمی شناخت و خشم پیامبر (ص) آرام نمی شد تا اینکه حق را یاری کند.[2]

علامه طباطبایی (رحمه الله) در این زمینه می فرماید: «هر گاه رسول خدا (ص) خشمگین می شد- که جز برای خدا غضب نمی کرد- چیزی تاب مقاومت در برابر غضب آن حضرت را نداشت.»[3]

آری یک انسان کامل فقط در راه حق و به خاطر پایمال شدن حقوق الهی و حقوق مردم خشمگین می شود. و در این مورد هم از مرز ایمان و حدود الهی خارج نمی شود.

در این خصوص روایتی زیبا از سیره رسول گرامی اسلام (ص) نقل شده است: حمزة بن عبد المطلب، عموی بزرگوار و برادر رضاعی حضرت رسول (ص) بود؛ زیرا حمزه از ثُوَیبه اسْلَمیه- دایه پیامبر (ص) قبل از حلیمه سعدیه- شیر خورده بود. حمزه از رسول خدا (ص) چهار سال بزرگ تر بود.

او در جنگ احد 60 سال داشت که به دست وحشی، غلام جبیر بن مطعم، به شهادت رسید. وحشی به تحریک و تطمیع هند- دختر عتبة بن ربیعة و مادر معاویة بن ابی سفیان- حضرت حمزه سید الشهداء را مورد حمله غافلگیرانه قرار داده، به شهادت رساند. هند که از آن بزرگوار به شدّت ناراحت بود و از حضرت حمزه به علت کشته های جنگ بدر کینه شدیدی داشت، بعد از شهادت حمزه اعضای بدن آن حضرت را مُثله کرده و حتی جگرش را بیرون آورده، از عمق کینه آن را در دهانش مکید.

رسول خدا (ص) وقتی به بالین پیکر قطعه قطعه عمویش آمد و مشاهده کرد که در راه خدا چگونه بدنش متلاشی شده است، آن چنان ناراحت شد که فرمود: «به خدا سوگند! صحنه ای دلخراش تر از این صحنه ندیده بودم. بعد فرمود: خدایا حمد از آن توست و شکایت به تو می آورم و تو در برابر آنچه می بینم یار و مددکار مایی. سپس فرمود: اگر به خواست خداوند بر قریش پیروز شدم آنها را مثله خواهم کرد.» در آن هنگام، جبرئیل (ع) نازل شد و برای دلداری پیامبر (ص) این آیه شریفه را نازل کرد: «وَ إِنْ عاقَبْتُمْ فَعاقِبُوا بِمِثْلِ ما عُوقِبْتُمْ بِهِ وَ لَئِنْ صَبَرْتُمْ لَهُوَ خَیرٌ لِلصَّابِرینَ»؛[4] (هر گاه خواستید کسی را مجازات و عقوبت کنید، تنها به مقداری که به شما تعدی شده کیفر دهید و اگر صبر کنید، این کار برای صبر کنندگان بهتر است.» پیامبر (ص) نیز خشم خود را کنترل کرد و فرمود: «پس خدایا من صبر می کنم، من صبر می کنم.»[5]

پی نوشت ها:
[1] تحف العقول، ص 534.
[2] معراج السعادة، ص 226.
[3] سنن النبى، ص 76.
[4] نحل، 126.
[5] تفسیر نمونه، ج 11، ص 458.

منبع: حوزه نت