پژوهشگرها برای اولین بار، مومیایی یک زن باردار را کشف کردند

دانشمندان لهستانی از سال ۲۰۱۵، بررسی جامع ۴۰ مومیایی را در موزه‌ی ملی ورشو آغاز کردند. به گفته‌ی ووجسیچ اجموند، باستان‌شناس و رئیس پروژه‌ی مومیایی ورشو و سرپرست پژوهش، آن‌ها در طول این بررسی به ماهیت اصلی مومیایی یادشده پی بردند. یافته‌های پژوهش فوق ماه گذشته در مجله‌ی Acheological Science منتشر شد. به گفته‌ی اجموند:

این کشف به‌شدت غیر منتظره بود. انسان‌شناس تیم دو بار محدوده‌ی لگن خاصره‌ی مومیایی را بررسی کرد تا از جنسیت آن اطمینان حاصل کند و متوجه چیزی عجیب در این ناحیه شد که نوعی ناهنجاری به شمار می‌رفت.

طبق یافته‌ها، ناهنجاری یادشده پای کوچک جنینی است که سن آن به ۲۶ تا ۳۰ هفته می‌رسید. بر اساس اسکن‌های کامپیوتری و پرتونگاری ایکس، زن مومیایی هنگام مرگ ۲۰ الی ۳۰ سال داشته است. دانشمندان به کمک تکنیک‌های غیر تهاجمی، متوجه شدند قدمت مومیایی به قرن اول پیش از میلاد می‌رسد. بدن مومیایی متعلق به زنی با جایگاه اجتماعی بالا است که در پارچه‌های بافت ساده و کتان همراه‌با مقدار زیادی طلسم پیچیده شده. محل دفن زنان باردار در مصر باستان قبلاً کشف شده بود؛ اما این مومیایی اولین کشف از نوع زن باردار است. به گفته‌ی اجموند:

کشف مومیایی باردار مانند کشف گنج هنگام چیدن قارچ در جنگل است. ما همه با این کشف گیج شده‌ایم.

مومیایی باردار که در سال ۱۸۲۶ به دانشگاه ورشو اهدا شد، در نهایت در موزه‌ی ملی ورشو جای گرفت. به گفته‌ی پژوهشگرها این مومیایی در قرن نوزدهم با عنوان «مومیایی یک بانو» شناخته می‌شد؛ اما با ترجمه‌ی هیروگلیف روی تابوت و پوشش مومیایی، پژوهشگرها متوجه نام کشیشی مصری به نام هور دیهوتی شدند. بررسی‌های رادیولوژی در دهه‌ی ۱۹۹۰ هم به تفسیر جنسیت مرد از مومیایی انجامیدند.

طبق تطبیق قرن نوزدهم، مومیایی در مقبره‌های سلطنتی تبس مصر پیدا شد؛ اما دانشمندان نسبت به منشأ رسمی آن شک داشتند. در طول قرن نوزدهم بارها پیش آمد که مومیایی‌ها با تابوت‌هایشان هم‌خوانی نداشتند؛ این اتفاق تقریبا ده درصد مواقع رخ می‌داد. دانشمندان درباره‌ی مومیایی باردار می‌نویسند:

شاید بتوان گفت مومیایی باردار به شکل کاملا تصادفی در همان مصر باستان در تابوت اشتباهی قرار داده شده یا بعدها توسط دلال‌های آثار تاریخی در قرن نوزدهم جابه‌جا شده است.

^{اسکن‌های کامپیوتری و اشعه‌ی ایکس نشان می‌دهند زن باردار هنگام مرگ ۲۰ تا ۳۰ سال داشته است}

الکساندر ناگل، دستیار پژوهشی بخش انسان‌شناسی موزه‌ی ملی تاریخ طبیعی اسمیتسونیان مومیایی باردار را یافته‌ای منحصربه‌فرد می‌داند. متون باستان دیدگاه‌هایی را درباره‌ی زنان باردار در مصر باستان ارائه می‌دهند اما پژوهش‌های بعدی به شفافیت این دیدگاه‌ها کمک کردند. پاپیروس یافت‌شده از ۱۸۲۵ پیش از میلاد نشان می‌دهند موادی مثل عسل و مدفوع کروکدیل برای پیشگیری از بارداری به کار می‌رفتند.

هنوز داده‌های کمی درباره‌ی مراقبت‌های بارداری در دوران باستان وجود دارد. به گفته‌ی دکتر ناگل، در دوران باستان تقریبا ۳۰ درصد از نوزادان در اولین سال زندگی خود جان خود را از دست می‌دادند. او پس از یافته‌های مربوط به مومیایی باردار، بیشتر به پژوهش درباره‌ی باورهای مصریان درباره‌ی زندگی پس از مرگ کودکان متولدنشده علاقه‌مند شد. برای کسب داده‌های بیشتر درباره‌ی سلامت مومیایی باردار نیاز به پژوهش‌های بیشتری است. به این منظور باید از نمونه‌های بافت‌های نرم استفاده کرد. به گفته‌ی دکتر اجموند:

از بافت نرم بسیار کوچکی استفاده می‌شود؛ به‌طوری‌که بتوان هر تغییر اندکی در مومیایی را دید. اما هنوز به‌دنبال بررسی ساختار شیء هستیم. 

دانشمندان امیدوار هستند با انتشار یافته‌ها بتوانند توجه فیزیک‌دان‌ها و کارشناسان رشته‌های دیگر را جلب کنند و از آن‌ها در مراحل بعدی پژوهش کمک بگیرند. به گفته‌ی دکتر اجموند:

این پژوهش پایه‌ی خوبی برای شروع پروژه‌های بزرگ‌تر درباره‌ی مومیایی‌ها محسوب می‌شود؛ زیرا برای اجرای پروژه‌های میان‌رشته‌ای به تعداد زیادی از دانشمندان نیاز است.