ده. گروه هاي موسيقي شيطاني (1)

اين گروه، يکي از سبک هاي هوي متال است که مطابق شيوه ي خاص موسيقي خود از ملودي هاي شرقي، بيش از ساير گروه ها استفاده مي کنند. استفاده از ملودي هاي ايراني نيز در موسيقي ايشان ديده مي شود که شايد به همين دليل، اين گروه ها در ايران طرفداران نسبتاً زيادي دارد.
سردمداران اين گروه نسبت به جنس زن ذهنيت منفي دارند و در بيش تر تصاوير تبليغي مربوط به آن ها، قتل دختران به وضوح نشان داده شده است.

2. اسلاير

از گروه هاي سبک هوي متال است که از سال 1985 م اجراي برنامه مي کند. علامت اين گروه، صليب و جمجمه است. اين گروه، يکي از فاسدترين و خشن ترين گروه هاي غربي است. اين گروه، مخالفت و تنفر خويش را از زن در برنامه اي نشان دادند. آن ها در آن برنامه با موافقت دولت امريکا يک زن اعدامي را خريدند، به طرز فجيعي کشتند و خون او را نوشيدند. شعار آنان اين است: « ما از شيطان هستيم و او را پرستش مي کنيم. » به همين دليل براي اجراي برنامه، يک طرف صورت خود را با ريش و سمت ديگر را بدون ريش آرايش مي کنند.

3. گروه دبليو. اي. اس. پي (2)

اين گروه نام خود را از جمله « ما پيامبران سکس هستيم » (3) اقتباس کرده است. موسيقي آن ها خشونت زيادي دارد. طرفداران اين گروه در نيمه هاي شب اقدام به شب گردي، ولگردي، اعمال منافي عفت، هوس بازي و هم جنس گرايي مي کنند.

4. گروه رَس (4)

اين گروه از رپ گرفته شده است و نفوذ زيادتري در دختران دارد. اعضا و طرفداران آن، اغلب دختران شهوت ران و بي مبالات اند. علامت اينان، عکس گروه رپ است.

5. گروه بوسه (5)

اين گروه از بدترين گروه هاي فساد در غرب است که اوج پوچ گرايي و هم جنس گرايي در آنان وجود دارد. از خوانندگان معروف آن بعضي (6) تغيير جنسيت داده اند. آرم اين گروه، لکه ي خون پاشيده است که متأسفانه در ايران نيز بر روي شيشه ماشين ها، ديوارها، کلاسورها و… ديده مي شود.

6. گروه سِپولچِر (7)

يکي از گروه هاي موسيقي آرژانتيني با عقايد پوچ و مبتذل است. اين گروه، اولين برنامه ي خود را در گورستان زندانيان سياسي مرکز آرژانتين اجرا کردند. شبکه هاي تلويزيوني و ماهواره ي رژيم صهيونيستي برنامه هاي آنان را پخش مي کند. ضديت با جنس مؤنث. هم جنس گرايي، مخالفت با هر قانون، اعتياد به مواد مخدر، ژوليدگي وضع ظاهر و خالکوبي روي بدن از مشخصه هاي بارز اين گروه است.

7. گروه نيروانا (8)

نيروانا نام مستعار يکي از خوانندگان غربي است. خواننده ي اصلي اين گروه در سال 1993 م خودکشي کرد با مرگ وي هواداران آن نيز متلاشي شدند.

8. گروه تفنگ ها و رُزها (9)

از گروه هاي مهم هوي متال است که از سال 1988 م برنامه اجرا مي کند. اعضاي آن، اعتياد شديدي به مواد مخدر دارند. آن ها مواد مخدر را زير هدبند خود جاسازي مي کنند تا هنگام اجراي حرکات ديوانه وار از منفذهاي پوست و موقع ترشح عرق به داخل بدن و رگها نفوذ کند. آنها جوانان را به مواد مخدر، موسيقي خشن و مبتذل دعوت مي کنند.

9. ناپالم دث (10)

از گروه هاي هوي متال بوده اند و از سال 1980 برنامه اجرا مي کنند. موسيقي آن ها خشن و حالتي ترسناک دارد. آنها لباس تمام مشکي مي پوشند و اعتياد مفرط دارند.

10. گروه پِلي بُوي (11)

اينان بزرگ ترين کاباره ها و کازينوها را در دنيا دارد و بزرگ ترين مؤسسات چاپ و تکثير فيلمها، عکس ها، مجلات مبتذل و مستهجن را در اختيار گرفته است. آن ها روابط جنسي را با شنيع ترين وضع، تشريح و تبليغ مي کنند. آرم اين گروه، کلمه ي خرگوش است و متأسفانه در ايران هم روي خودروها، کلاسورها و لوازم تحرير و… ديده مي شود.

11. گروه کوئين (12)

اين گروه از سال 1978 تا 1990 م برنامه اجرا مي کردند و رهبر اين گروه که هم جنس گرا بود در سال 1990 م به علت بيماري ايدز از دنيا رفت.

12. گروه اي. اچ. اي (13)

اين گروه در سال 1988 م تشکيل شد و در کشور ما نيز طرفداراني دارد. جالب است بدانيد گروهي با همين نام در ايران به صورت غيرقانوني، فيلم ها را زيرنويس و پخش مي کنند. برنامه ي اين گروه در حال حاضر از شبکه ام. تي. وي پخش مي شود.

13. گروه اعلام مرگ

سبک اين گروه، هوي متال است و شيطان پرست شمرده مي شود. اين گروه از سال 1983 م تا امروز فعاليت مي کند.

14. گروه سدوم (14)

نام آن ها اصطلاحي براي هم جنس گرايي و حيوان گرايي است. اين گروه در سال 1985 م شروع به کار کرد و سبک آن اسپيد ترش (15) است. اين گروه در محل هاي مخصوصي به هم جنس گرايي مي پردازند.

يازده. خوانندگان رَپ در ايران

رَپ نوعي موسيقي است که سياه پوستان امريکايي در برانکس (16) در دهه ي 1960 م به وجود آوردند. رَپ نوعي سلاح مبارزه ي جوانان سياه با تبعيض نژادي رايج در آن زمان بود و به دليل بيان مشکلات زندگي در گِتوها (17) به موسيقي گِتو نيز شهرت دارد. همواره سياه پوستان را صاحبان موسيقي رپ مي دانند؛ اما نمي توان از نقش امريکايي هاي لاتيني تبار در زنده نگه داشتن اين سَبک چشم پوشيد.
رَپ در دنياي امروز از چارچوبي که آن را منحصر به سياه پوستان مي ساخت، خارج شده و به يک شيوه ي اعتراض براي جوانان جهان تبديل گشته است. در واقع هر جا جوان ها هستند و هر جا نارضايتي وجود دارد، رَپ هم يک شيوه ي اعتراض است که در قالب موسيقي و در دل کلماتي که به سرعت و پشت سر هم گفته مي شوند، در آن جا حضور دارد.
در ايران خوانندگان مختلفي با سبک رَپ به صورت زيرزميني و مخفي فعاليت مي کنند و غالب آلبوم هاي آنان در جهت القاي عقايد پوچ و باطل آميخته با ضد ارزش هاي باطل و گاهي شيطان پرستي، تهيه و تکثير مي شوند. اهميت بحث زماني روشن مي شود که متأسفانه مي بينيم روز به روز تعداد طرفداران اين موسيقي بيش تر مي شود و امروزه علاوه بر شيوع در سطح جوانان، در ميان دانش آموزان راهنمايي و دبيرستان ايران نيز رواج يافته است. اين افراد در ايران با نام هاي مستعاري همچون « ساسي مانکن »، « مُخته »، « عليشمس »، « هيچ کس »، « حسين ابليس »، « ياس » و… به صورت زيرزميني فعاليت مي کنند.
اين رَپِرها، شعرهاي بدون وزن و قافيه ي خود را در موضوعاتي مثل مسائل سياسي، (18) فحش و ناسزاگويي به يک جريان يا جامعه، (19) مسائل جنسي، ياوه گويي هاي عاميانه و… همراه با آهنگ هاي تند و مهيج تهيه مي کنند.
نکته ي قابل توجه ديگر آن است که غالب اين افراد، فاقد تحصيلات دانشگاهي و خانواده ي سالم هستند. همين امور باعث مي شود که نوعي نياز به جلب توجه در منظر عموم داشته باشند.
هم اکنون عده اي از نوجوانان هم در دبيرستان ها و حتي راهنمايي ها به اين نوع موسيقي توحش زا علاقه پيدا کرده و حتي با دادن پول هاي زياد به استوديوهاي موسيقي، به تهيه ي آهنگ هايي با مضامين مبتذل اقدام مي کنند. (20)
در سال 1388 فيلمي با نام « کسي از گربه هاي ايراني خبر نداره! » به کارگرداني « بهمن قُبادي » ساخته شد. او در فيلم خود به ترويج اين نوع موسيقي مبتذل و حمايت از آن گروه پرداخت. جالب است که کارگردان به اعطا نشدن مجوز اِکران به اين فيلم اعتراض مي کرد؛ با اين که پر از موسيقي هاي رَپ و مِتال بود و تصاوير موهِني نيز در برخي بخش هاي فيلم ديده مي شد و عليه نظام هم نکاتي را در بردانست.
مراد از بحث درباره رپرها در نوشتار حاضر، اين نيست که آنان را شيطان پرست بدانيم. معرفي اين افراد به عنوان شيطان پرست در برخي از رسانه هاي داخلي نادرست است. البته بايد در نظر داشت که در برخي موارد اين افراد، مضاميني را براي شعرهاي خود استفاده مي کنند که مطابق نگرش موجود در گروه هاي شيطان پرست است. هم چنين نوع پوشش اين افراد نيز گاهي مشابه با نمادهاي شيطان پرستي يا هماهنگ با گروه هاي موسيقي شيطان پرست در خارج از کشور است.

پي نوشت ها :

1. کريمي، حميد، جهان تاريک، صص 140- 145.
2. w. a. s. p
3. “We are the Sex Prophet”
4. Ras
5. Kiss.
6. مثل خواننده اي به نام ICT که تغيير جنسيت داده و عضو اين گروه است.
7. Sepulcher. اتاقي که جسد مردگان را در آن مي گذاشتند.
8. Nirvana.
9. Guns & Roses.
10. Napalm Death
11. Play Boy
12. Queen.
13. a. h. a.
14. Sodom. مرکز فساد.
15. Speed Trash.
16. نام مکاني واقع در نيويورک.
17. Ghetto. مکاني براي زندگي مردمي که اقليت ديني يا قومي يا شهر به حساب مي آيند.
18. از جمله مي توان به شعرهايي اشاره کرد که در ايام اغتشاشاتِ بعد از انتخابات دهم رياست جمهوري ايران تهيه شد.
19. حسين ابليس در يکي از شعرهايش از ابتدا تا انتها فُحش هاي رکيک را به صورت رَپ مي خواند.
20. طي يک بررسي مشخص شد، برخي نوجوانان دبيرستاني، آلبوم هايي را تهيه و ميان دانش آموزان مدرسه توزيع کرده اند. يکي از آن ها ادعا مي کرد که اين آهنگ ها را در يکي از استوديوهاي مطرح تهيه کرده است.

منبع مقاله :
امين خندقي، جواد، (1390)، شناخت و بررسي شيطان پرستي، قم: ولاء منتظر (عجل الله تعالي فرجه الشريف)، چاپ پانزدهم